Γρήγορα τα πρόβατα μέσα στο μαντρί!

Οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και οι κομμουνιστές εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους. Αυτή η απλούστευση δίνει μια επίγευση των οικονομικών σχέσεων, των παιχνιδιών της πολιτικής εξουσίας και εν τέλει αποδεικνύει πόσο ανούσια είναι η προσήλωση σε ιδεολογικά δόγματα. Διότι, τι άλλο είναι όλοι αυτοί οι –ισμοί, εκτός από ρητορικά σχήματα τα οποία καπαρώνονται και χρησιμοποιούνται από συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες προκειμένου να παραπλανήσουν, σαγηνεύσουν και να καθοδηγήσουν τους αφελείς υποστηρικτές/ ψηφοφόρους. Το μοτίβο αυτό διέπει τις σχέσεις κομμάτων-ψηφοφόρων και λειτουργεί συνήθως ως ένα κρυφό υπόστρωμα, αλλά σε κρίσιμες στιγμές οι κουρτίνες πέφτουν και η φαυλότητα ξεσκεπάζεται σε όλο το μεγαλείο της.

Το απρόσμενο δημοψήφισμα που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός της χώρας, ευτυχώς για εμάς και δυστυχώς για εκείνους, ξεσκέπασε τα ιδιοτελή κίνητρα του πολιτικού κατεστημένου. Αναρωτιέται κανείς, ήταν αυθόρμητη η κίνηση του ή κομμάτι πολύπλοκων τακτικών ελιγμών που στοχεύουν στην εκπλήρωση συγκεκριμένων σχεδίων; Πολλές φορές οι αναλυτές και οι αρθρογράφοι έχουν την τάση να εξορθολογίζουν εκ των υστέρων τις πράξεις των πολιτικών ηγετών, παραγνωρίζοντας την πιθανότητα να είναι προϊόν αυθορμητισμού, επιπολαιότητας ή ακόμα και βλακείας. Όπως και να έχει, στη συγκεκριμένη περίπτωση η κίνηση του αυτή παρήγε ένα διόλου ευκαταφρόνητο υποπροϊόν: μας ταρακούνησε. Τόσο εμάς, τους απλούς πολίτες, όσο και εκείνους που αποφασίζουν για εμάς. Είναι εντυπωσιακό πως συσσώμο το εγχώριο και διεθνές πολιτικό κατεστημένο (ανεξαρτήτου πολιτικής προέλευσης) επιτέθηκε με λύσσα και μόνο στην υπόνοια της άμεσης δημοκρατίας. Με σοκαριστική σύμπνοια αριστεροί και δεξιοί ιδεολογικοί βοσκοί έσπευσαν να αποδομήσουν την αποκλίνουσα σκέψη του παράφρονος πρωθυπουργού. Δικαιολογίες ως συνήθως εφευρίσκουν άφθονες. «Και αν ο λαός πάρει την λάθος απόφαση;», διαμήνυσε η δεξιά. Υπονοώντας ότι μόνο όταν τους υπερψηφίζει ο λαός λαμβάνει τη σωστή απόφαση. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, μπορεί και να κάνει λάθος! «Πως τολμάτε να βάζετε στο λαό εκβιαστικά διλήμματα;» ούρλιαζε, η γαλουχημένη στην ιδεολογία του πατερναλισμού, Αριστερά. Μα αν ξεχειλώσουμε την έννοια του «εκβιασμού», όλα τα διλήμματα εξ ορισμού είναι εκβιαστικά. Το μόνο μη εκβιαστικό δίλημμμα που μπορώ να σκεφθώ είναι: αν θα είναι το σουβλάκι μου με τζατζίκι ή χωρίς. Όλα τα υπόλοιπα, πάντου και πάντοτε, εμπεριέχουν ένα σετ μειονεκτημάτων και πλεονεκτήματων τα οποία ο λογικός άνθρωπος καλείται να σταθμίσει σύμφωνα με τις γνώσεις του, την εμπειρία, τις αξίες και τις προτιμήσεις του και να αποφασίσει. Η επιβράβευση των ορθών αποφάσεων και η μεταμέλεια των λανθασμένων τον ωριμάζουν. Πρόκειται περί ευεργετικής διαδικασίας που δημιουργεί πολίτες και όχι υπήκοους. Και ούτε υπάρχει τίποτε το εκβιαστικό σε αυτό όπως θέλουν μας πείσουν οι νοσταλγοί του Πατερούλη. Εκτός πια αν ξεχειλώσουμε την έννοια του εκβιασμού, οπότε και ο σουβλατζής της γειτονιάς είναι ένας ελεεινός εκβιαστής.

Ας δούμε πέρα από τη σημερινή κρίση, αν μη τι άλλο κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί. Τι είδους δημοκρατία θέλουμε; Αν θέλουμε να εγκλωβιζόμαστε σε κάθε λογής –ισμούς που εκστομίζει ο εκάστοτε ιδεολογικός ταγός των 6.000-7.000 ευρώ το μήνα, της λιμουζίνας με τους μπράβους και των κάθε λογής προνομίων, τότε το παρόν σύστημα μια χαρά επιτελεί τη δουλειά του. Αν όμως θέλουμε να αποφασίζουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι (δηλαδή να είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε το κόστος των εσφαλμένων αποφάσεων μας ή να δρέψουμε τις δάφνες των επιτυχημένων) τότε πρέπει να κάνουμε ένα βήμα εμπρός προς τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας.

O γαλαζοαίματος και αποτυχημένος μέχρι λύπησης πρωθυπουργός είτε από ηλιθιότητα, είτε από επιπολαίοτητα, είτε από τακτική (τι σημασία έχει;) ανέσυρε από τη λήθη την πραγματική μορφή της δημοκρατίας δημιουργώντας ένα άνευ προηγουμένου πανικό στο σύστημα. Τώρα αν μη τι άλλο αριστεροί και δεξιοί θα δοκιμάσουν να καταχωνιάσουν τις παλιές ιδέες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έτσι για "να μην μας μπαίνουν ιδέες". Όμως οι ιδέες μπήκαν.

Και ο Γολγοθάς συνεχίζεται.

Στο 5.5% σήμερα το χρηματιστήριο κάτι που μεταφράζεται ότι θα πάρουμε τη δόση, οι τράπεζες δεν κινδυνεύουν (άντε βάλτε τα λεφτά σας πίσω πάλι) και συνεχίζει ο γολγοθάς...Οι δε λεονταρισμοί και των δύο πλευρών (θα σας πετάξουμε από το ευρώ/θα κηρυξουμε στάση πληρωμών) αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά...λεονταρισμοί.

Διότι ούτε να μας πετάξουν μπορούν (τρομερό ρίσκο για την ευρωζώνη), αλλά ούτε εμείς θέλουμε να βγούμε αυτή τη στιγμή από το ευρώ (θα πέσει πείνα οχι αστεία..). Και έτσι για την ώρα επικρατεί η λογική και από τις δύο πλευρές.

Για να δούμε τη συνέχεια. Πιστεύω ότι οι ιθύνοντες της ΕΕ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επιβολή σκληρών μέτρων στην Ελλάδα από καθαρά οικονομική σκοπιά είναι λανθασμένη. Αυτό που προτείνει η οικονομική θεωρία είναι χρηματικές μεταβιβάσεις (πχ. ένα σχέδιο marshall, κάτι τέτοιο τελοσπαντων). Οι φιλομαθείς να γκουγκλίσουν "optimal currency area". Το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό οι οικονομολόγοι της ΕΕ είναι σίγουρο. Που έγκειται το πρόβλημα λοιπόν;

Δύο σκόπελοι.

Α) Το πολιτικό κόστος. Αν Β.Ευρωπαίος πολιτικός υποστήριζε κάτι τέτοιο ...μαύρο φίδι που θα τον έτρωγε. Οι Β.Ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν μας βλέπουν με καθόλου καλό μάτι. Οπως εμείς τους θεωρούμε τοκογλύφους και κοράκια, έτσι αυτοί μας θεωρούν μπαταχτσήδες. Άντε βγάλε άκρη. Αυτή η πολιτικού τύπου λεπτομέρεια εξηγεί πολλά πράγματα. Γιατί ας πούμε μας χρεώνουν τόσο υψηλό επιτόκιο (5.5%), γιατί επιμένουν σε πολύ σκληρά μέτρα, γιατί πολλές φορές μας ταπεινώνουν με διάφορες δηλώσεις. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να ικανοποιηθεί η συνθήκη του "πολιτικά εφικτού" που συνοδεύει οποιαδήποτε βοήθεια/δάνειο προς την Ελλάδα.

Β) Ο ηθικός κίνδυνος. Δυο εκφάνσεις. Πρώτον: Δεν μας εμπιστεύονται. Σου λέει αν τους δωσεις λεφτά δίχως όρους απλώς θα τα φάνε. Δεύτερον: αν τους δώσεις απλόχερη βοήθεια τότε χάνεται το κίνητρο της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην ευρωζώνη. Θα πουν και οι υπόλοιπες περιφερειακές οικονομίες έλα μωρέ δε βαριέσαι...καν'το όπως οι Έλληνες.

Θεωρώ ότι η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δουλέψει ως προς τους δύο αυτούς παράγοντες. Δηλαδή, να επικοινωνήσει στους Βόρειους ψηφοφόρους μια καλύτερη εικόνα (βλέπουμε εδω τη ζημια εκανε ο ΓΑΠ που έλεγε δημόσια οτι διοικω μια χωρα διεφθαρμενων, ο ανθρωπος ειναι εντελως βλαξ, απορω με τους συμβουλους του) και φυσικα να δωσει αξιοπιστα σηματα οτι οποιαδήποτε "καλη" κινήση από πλευράς ΕΕ δεν θα την "εκμεταλλευτoύμε".

Αν συμβούν τα παραπάνω, εικάζω οτι η ΕΕ θα χαλαρώσει τη στάση της απέναντι μας. Δεν περιμένω θαύματα. Απλως να γλιτώσουμε τα χειρότερα.

Φωνή βοόντος εν τη ερήμω

Είχε προειδοποιήσει έγκαιρα, αλλά φυσικά τον έγραψαν όλοι στα αρχίδια τους:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/news/politics_1Kath/edition?fdate=01/04/2009

Κι εσύ τέκνον Μίκη;

Διαβάζω σε blogs ότι ανάμεσα στους κατάπτυστους βολευτές που είχαν το απύθμενο θράσος να ζητήσουν αναδρομικές αυξήσεις των ήδη παχυλών συντάξεων τους, των οποίων δεν αξίζουν ούτε ένα cent, βρίσκεται και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ας μην βιαστούμε να τον (τους) αρχίσουμε στις ροχάλες. Υπάρχει δικαιολογία. Ότι είχαν αιτηθεί τις αυξήσεις αυτές προτού ξεκινήσει η κρίση και λόγω της γνωστής κωλυσιεργίας της Ελληνικής γραφειοκρατίας/δικαστηρίων κτλ. εμφανίζονται σήμερα στην επικαιρότητα ως εντελώς άκαιρες και άτοπες. Δικαιολογία του κώλου βέβαια, αλλά καλή τη πίστει ας τη δεχτούμε. Υπό έναν όρο, θα πρέπει να αποσύρουν άμεσα οποιαδήποτε άλλη διεκδίκηση επί του δημόσιου κορβανά (που ούτως ή άλλως έχουν πολλάκις καταληστεύσει).

Ειδάλλως, ποια Σπίθα και Αναλαμπή και Φλόγα...

To τέλος της παρασιτοκρατίας

Διαβάσαμε τις προάλλες στα νέα, για τρεις εφοριακούς του ΣΔΟΕ που συνελήφθησαν επ’αυτοφώρω με προσημειωμένα  χαρτονομίσματα. Ιδιαίτερα διασκεδαστική ήταν η δικαιολογία του ενός, άφησε, ισχυρίζεται, το σακάκι του κρεμασμένο και εντελώς τυχαία κάτι ασκόπως περιφερόμενα χαρτονομίσματα βρήκαν θαλπωρή στις ζεστές του τσέπες. Δικαιολογία ανάλογης ποιότητας με το «ήταν χαλασμένο το λάστιχο που συγκρατούσε το σορτσάκι μου» του Μήτρογλου στον αθλητικό δικαστή όταν κατέβασε τα βρακιά του στους φιλάθλους του Πανιωνίου. Περιττό να πω ότι αν ήμουν δικαστής θα φρόντιζα να εξαντλήσω όλη την αυστηρότητα του νόμου πάνω στην κεφάλα του, μόνο και μόνο για τη θρασύτατη προσβολή της νοημόσυνης μας.

Το θετικό της όλης υπόθεσης είναι όμως άλλο, ότι ο εκβιαζόμενος επιχειρηματίας αποφάσισε να μην υποκύψει και να καταγγείλει το συμβάν στις αρχές. Καθόλου τυχαία αντίδραση, γέννημα θρέμμα των  καιρών που διανύουμε.  Σε άλλες εποχές, τότε που το χρήμα έρεε άφθονο από τσέπη σε τσέπη, ο ίδιος μικροεπιχειρηματίας μπορεί να σκεφτόταν διαφορετικά: «Ας δώσω κατιτίς και στο λαμόγιο να μην το έχω μέσα στα πόδια μου». O tempora o mores! H αφθονία μας κάνει πιο επιεικής στη διαφθορά. Αντίθετα, η στενότητα των πόρων μας αναγκάζει να επανεξετάζουμε πολύ προσεκτικά που τους σπαταλάμε. Διότι, όταν ο άλλος με πολύ ζόρι κάνει κουμάντο να πληρώσει τις δόσεις της τράπεζας, τους εργαζόμενους του, τους προμηθευτές του, τα νοίκια και να μείνει και κάτι για την οικογένεια του, τότε εσύ που εκβιαστικά και μαφιόζικα του ζητάς να σου πληρώσει χαράτσι με το έτσι θέλω, παίζεις με τη φωτιά. Αν είναι λογικός άνθρωπος θα σε καταγγείλει, αν είναι και λίγο παλαβός μπορεί να σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα μέσα στην απελπισία του και την οργή του.

Μην τρέφετε καμία αμφιβολία, η παρασιτοκρατία που τα προηγούμενα χρόνια ζούσε και βασίλευε, την περιμένουν  δύσκολα χρόνια. Τα κάθε λογής λαμόγια πλέον θα φτύνουν αίμα για να εξασφαλίσουν το παντεσπάνι υμών των επιούσιων. Διότι, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Αλλά και ο έχων, πλέον αγρίεψε, οπότε πάλι δεν θα λάβεις, αγαπητό λαμόγιο. Μπορώ να πω ότι σχεδόν τους λυπάμαι. Είχαν δομήσει τη ζωή τους τόσο όμορφα και τακτοποιημένα. Με τη μερσεντές τους ή την καγιέν (δεν ξέρω γιατί δείχνουν τέτοια προτίμηση στο εν λόγω μοντέλο, ίσως λόγω της κακογουστιάς του), τη μεζονέτα, την αυθαίρετη βίλα, την καλοντυμένη στα γκουτσι και τα μπερμπερι κυρά, το κακομαθημένο κωλόπαιδο με το κάμπριο, τα ακριβά δώρα στη λαϊκιά γκόμενα. Σχεδόν ονειρικά όλα αυτά, αλλά πως θα τα συντηρήσεις τώρα;

Είναι σαφές ότι η στενότητα των πόρων μας αναγκάζει να επαναξιολογούμε την κατανομή τους. Δίνεις απόλυτη προτεραιότητα στο αναγκαίο και ύστερα αναζητείς ενδελεχώς το περιττό προκειμένου να το περικόψεις. Αυτή η απλή στρατηγική είναι αποκύημα της ανάγκης και εφαρμόζεται ή θα εφαρμοστεί τόσο σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο όσο και σε συλλογικό. Έτσι θα πράξει ο απλός οικογενειάρχης προκειμένου να του βγουν οι λογαριασμοί του, έτσι θα πράξει ο επιχειρηματίας προκειμένου να μην πέσει έξω και το κλείσει το μαγαζί, έτσι θα πράξει ακόμα και το ίδιο το κράτος.

Όσοι είναι χρήσιμοι στην κοινωνία, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Ας συνεχίσουν να είναι χρήσιμοι (δύο φορές πιο χρήσιμοι αν είναι δυνατόν) και ας διεκδικήσουν σθεναρά αυτό που αξίζουν. Οι άχρηστοι και τα λαμόγια που έχουν μάθει τόσα χρόνια να παρασιτούν εις βάρος μας πλέον θα τα βρουν μπαστούνια. Ένα είδος κοινωνικού δαρβινισμού θα φροντίσει έτσι ώστε τα μικροαστικά λαμόγια να καταντήσουν προστατευόμενο είδος υπό εξαφάνιση. Αλλά τι είπα; Μικροαστικά. Με τα μεγαλαμόγια τι θα γίνει; Εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα. Διότι τα μεγάλα ψάρια έχουν τη τεχνογνωσία, την πληροφόρηση αλλά κυριώς την ευφυία να αντιλαμβάνονται που τους πέρνει και που όχι. Έχοντας λουφάξει αυτό τον καιρό, περιμένουν να περάσει η μπόρα και πολύ πιθανόν στο τέλος να τη σκαπουλάρουν κιόλας. Το μέσο μυστακοφόρο βλαχαδερό όμως που θα βγει έξω προς άγραν τροφής για να πληρώσει τη δόση της μερσεντές, την έχει κάτσει. Ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς. Επιτέλους, η διαφθορά θα γίνει ελιτίστικη όπως τον παλιό καλό καιρό! Μα θα μου πεις, είναι λόγος αυτός για να χαιρόμαστε; Φευ! Δεν καλλιεργώ αυταπάτες περί ιδανικών κοινωνιών. Πάντοτε θα υπάρχει μια μικρή μειοψηφία αχρείων που θα προσπαθεί να ζει καλά (πολύ καλά βασικά) εις βάρος των υπολοίπων. Αλλά, σκεπτόμενος πραγματιστικά, προτιμώ αυτή την εκδοχή από το να πρέπει να αντιμετωπίσω δεκάδες μικρολαμόγια στην καθημερινότητα μου, που κάποιος τους έπεισε ότι ακόμα και ένας αμόρφωτος, άξεστος καράβλαχος σαν και του λόγου τους έχει δικαιώμα στην ευζωία, στο πατέ, στην παραλιακή, στο timex και στην κούρσα με τα δερμάτινα καθίσματα.

Το αυγό του φιδιού

Το μεταναστευτικό πλέον εξελίσσεται σε ένα ακόμα αγκάθι για την Ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, αυτή η εξέλιξη οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στη δειλία των εκάστοτε κυβερνήσεων να αγγίξουν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Επί της ουσίας, όλες οι κεντρώες πολιτικές δυναμείς (κεντροδεξιά και κεντροαριστερά) αποφεύγουν διακριτικά το εν λόγω ζήτημα, τρομαγμένοι από την αριστερίστικη ιδεολογική τρομοκρατιά που καραδοκεί στη γωνία να αποδώσει ελαφρά την καρδία τον επονείδιστο τίτλο του ρατσιστή, του ξενοφοβικού ή του φασίστα σε οποιονδήποτε τολμήσει να προσεγγίσει ένα τέτοιο πρόβλημα με πραγματισμό. Αντιθέτως, η επικρατούσα ρητορική στο δημόσιο διάλογο διακατέχεται από μια ακατάσχετη ηθικολογία που ενώ σε όρους πολιτικής ορθότητας σκοράρει ψηλά, στην πράξη είναι εντελώς άχρηστη και δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα.

Η δε διακριτική απουσία του κεντρώου (με την ευρεία έννοια) χώρου αφήνει ένα τεράστιο πολιτικό κενό που έρχεται να καλύψει η ακροδεξιά. Η ακροδεξιά που φυσικά δεν διστάζει να υιοθετήσει ακραίο αντι-μεταναστευτικό λόγο, αφού ουδόλως την απασχολεί η κριτική των Τσιπρολαζόπουλων, ίσα ίσα την ενισχύει κιόλας. Η ακροδεξιά αυτή τη στιγμή έχει δύο εκφάνσεις. Το κοινοβουλευτικό ΛΑΟΣ που έχει φροντίσει με ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά το ζήτημα και τη νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, η οποία πλέον αντιπροσωπεύεται και στο δημοτικό συμβούλιο! Η γραφικότητα του φωνακλά μπουμπούκου ομολογώ ότι δεν με ενοχλεί ιδαίτερα, αλλά τα φασιστικά καθάρματα της νεοναζιστικής οργάνωσης μου προκαλούν αηδία και δυστυχώς φοβάμαι ότι επίκειται περαιτέρω ισχυροποιήση τους.

Όπως άλλωστε επίκειται αύξηση των κρουσμάτων ρατσισμού και ξενοφοβίας εναντίων των μεταναστών. Ήδη γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων συμβάντων, είναι σίγουρο ότι θα πληθύνουν. Μια εξαιρετικά δυσάρεστη  καιτοί προβλέψιμη εξέλιξη. Την ευθύνη την έχει το πολιτικό σύστημα που εμπρός από ένα άλλο ακόμα κοινωνικό πρόβλημα επιδεικνύει τη γνωστή του ανεπάρκεια και ευθυνοφοβία. Την ηθική αυτουργία του εγκλήματος την αποδίδω στην ιδεολογική τρομοκρατία του αριστερισμού (εδώ πρέπει να διαφοροποιήσουμε τον αριστερισμό από την Αριστερά), διότι εμποδίζει με έμμεσο, αλλά  αποτελεσματικό τρόπο, την υιοθέτηση μέτρων που ναι μεν σε πρώτο χρόνο θα φάνταζαν αυστηρά, αλλά σε δεύτερο χρόνο θα απέτρεπαν τα πολύ χειρότερα. Αντιθέτως επιλέχθηκε να μην παρθεί κανένα μέτρο σε πρώτο χρόνο με ντερμινιστική συνέπεια να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου σε δεύτερο χρόνο. Ουκ ολίγες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες του θλιβερού αυτού μοτίβου.

Έκκληση προς όποια υγιή πολιτικά κύτταρα έχουν απομείνει. Εξετάστε ανοιχτά το θέμα της μετανάστευσης δίχως ταμπού και επιφυλάξεις. Η πολιτική ορθότητα δεν έλυσε και ούτε πρόκειται να λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα. Ο αριστερισμός πνέει τα λοίσθια. Ενισχύθηκε χάρη στα βλαχαδερά της χούντας, αλλά αυτή του η ενίσχυση δεν ήταν ποτέ αυτόφωτη αλλά μάλλον το υπο-προϊόν μιας απέχθειας απέναντι στη χούντα και σε ότι αυτή εκπροσωπεί. Δεν χρειάζεται άλλο να συσκοτίζει το δημόσιο διάλογο με την υποκριτική του πολιτική ορθότητα και τον εκ του πονηρού προερχόμενο ανθρωπισμό.

Πολλές φορές μια δυσάρεστη απόφαση σήμερα, μας γλιτώνει από πολύ πιο δυσάρεστες αποφάσεις αύριο. Είναι σαφές τι προστάζει η κοινή λογική να πράξουμε.

Διαχρονικές Αξίες

Αυτό θα πει σχόλιο με διαχρονική αξία:

"Μειράκια διερχόμενα αβρόχοις ποσίν, ως επί το πολύ, τα γυμνάσια του κράτους, εξ ων λαμβάνουν απολυτήριον συνήθως δια απειλών και ύβρεων, εισέρχονται εις το πανεπιστήμιον με τα τσαρούχια το δη λεγόμενον, όπου φυσιούνται και εξάπτονται και τυφούνται και αντί να εγκύπτωσιν εις την σπουδήν και μελέτην της επιστήμης μεταβάλλουσι το ανώτατον εκπαιδευτήριον εις κονίστραν φατριαστικών διαδηλώσεων, οχλαγωγιών και ταραχών...Προ πολλών ήδη ετών το πανεπιστήμιον δεν κάμνει τίποτε άλλο, κυρίως ειπείν, ει μη μόνον να αραιώνει τας τάξεις των παραγωγικών μελισσών και να πυκνώνει τας τάξεις των εθνοβόρων κηφήνων"

Δημήτριος Βερναρδάκης, (1833-1907).