Γρήγορα τα πρόβατα μέσα στο μαντρί!

Οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και οι κομμουνιστές εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους. Αυτή η απλούστευση δίνει μια επίγευση των οικονομικών σχέσεων, των παιχνιδιών της πολιτικής εξουσίας και εν τέλει αποδεικνύει πόσο ανούσια είναι η προσήλωση σε ιδεολογικά δόγματα. Διότι, τι άλλο είναι όλοι αυτοί οι –ισμοί, εκτός από ρητορικά σχήματα τα οποία καπαρώνονται και χρησιμοποιούνται από συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες προκειμένου να παραπλανήσουν, σαγηνεύσουν και να καθοδηγήσουν τους αφελείς υποστηρικτές/ ψηφοφόρους. Το μοτίβο αυτό διέπει τις σχέσεις κομμάτων-ψηφοφόρων και λειτουργεί συνήθως ως ένα κρυφό υπόστρωμα, αλλά σε κρίσιμες στιγμές οι κουρτίνες πέφτουν και η φαυλότητα ξεσκεπάζεται σε όλο το μεγαλείο της.

Το απρόσμενο δημοψήφισμα που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός της χώρας, ευτυχώς για εμάς και δυστυχώς για εκείνους, ξεσκέπασε τα ιδιοτελή κίνητρα του πολιτικού κατεστημένου. Αναρωτιέται κανείς, ήταν αυθόρμητη η κίνηση του ή κομμάτι πολύπλοκων τακτικών ελιγμών που στοχεύουν στην εκπλήρωση συγκεκριμένων σχεδίων; Πολλές φορές οι αναλυτές και οι αρθρογράφοι έχουν την τάση να εξορθολογίζουν εκ των υστέρων τις πράξεις των πολιτικών ηγετών, παραγνωρίζοντας την πιθανότητα να είναι προϊόν αυθορμητισμού, επιπολαιότητας ή ακόμα και βλακείας. Όπως και να έχει, στη συγκεκριμένη περίπτωση η κίνηση του αυτή παρήγε ένα διόλου ευκαταφρόνητο υποπροϊόν: μας ταρακούνησε. Τόσο εμάς, τους απλούς πολίτες, όσο και εκείνους που αποφασίζουν για εμάς. Είναι εντυπωσιακό πως συσσώμο το εγχώριο και διεθνές πολιτικό κατεστημένο (ανεξαρτήτου πολιτικής προέλευσης) επιτέθηκε με λύσσα και μόνο στην υπόνοια της άμεσης δημοκρατίας. Με σοκαριστική σύμπνοια αριστεροί και δεξιοί ιδεολογικοί βοσκοί έσπευσαν να αποδομήσουν την αποκλίνουσα σκέψη του παράφρονος πρωθυπουργού. Δικαιολογίες ως συνήθως εφευρίσκουν άφθονες. «Και αν ο λαός πάρει την λάθος απόφαση;», διαμήνυσε η δεξιά. Υπονοώντας ότι μόνο όταν τους υπερψηφίζει ο λαός λαμβάνει τη σωστή απόφαση. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, μπορεί και να κάνει λάθος! «Πως τολμάτε να βάζετε στο λαό εκβιαστικά διλήμματα;» ούρλιαζε, η γαλουχημένη στην ιδεολογία του πατερναλισμού, Αριστερά. Μα αν ξεχειλώσουμε την έννοια του «εκβιασμού», όλα τα διλήμματα εξ ορισμού είναι εκβιαστικά. Το μόνο μη εκβιαστικό δίλημμμα που μπορώ να σκεφθώ είναι: αν θα είναι το σουβλάκι μου με τζατζίκι ή χωρίς. Όλα τα υπόλοιπα, πάντου και πάντοτε, εμπεριέχουν ένα σετ μειονεκτημάτων και πλεονεκτήματων τα οποία ο λογικός άνθρωπος καλείται να σταθμίσει σύμφωνα με τις γνώσεις του, την εμπειρία, τις αξίες και τις προτιμήσεις του και να αποφασίσει. Η επιβράβευση των ορθών αποφάσεων και η μεταμέλεια των λανθασμένων τον ωριμάζουν. Πρόκειται περί ευεργετικής διαδικασίας που δημιουργεί πολίτες και όχι υπήκοους. Και ούτε υπάρχει τίποτε το εκβιαστικό σε αυτό όπως θέλουν μας πείσουν οι νοσταλγοί του Πατερούλη. Εκτός πια αν ξεχειλώσουμε την έννοια του εκβιασμού, οπότε και ο σουβλατζής της γειτονιάς είναι ένας ελεεινός εκβιαστής.

Ας δούμε πέρα από τη σημερινή κρίση, αν μη τι άλλο κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί. Τι είδους δημοκρατία θέλουμε; Αν θέλουμε να εγκλωβιζόμαστε σε κάθε λογής –ισμούς που εκστομίζει ο εκάστοτε ιδεολογικός ταγός των 6.000-7.000 ευρώ το μήνα, της λιμουζίνας με τους μπράβους και των κάθε λογής προνομίων, τότε το παρόν σύστημα μια χαρά επιτελεί τη δουλειά του. Αν όμως θέλουμε να αποφασίζουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι (δηλαδή να είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε το κόστος των εσφαλμένων αποφάσεων μας ή να δρέψουμε τις δάφνες των επιτυχημένων) τότε πρέπει να κάνουμε ένα βήμα εμπρός προς τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας.

O γαλαζοαίματος και αποτυχημένος μέχρι λύπησης πρωθυπουργός είτε από ηλιθιότητα, είτε από επιπολαίοτητα, είτε από τακτική (τι σημασία έχει;) ανέσυρε από τη λήθη την πραγματική μορφή της δημοκρατίας δημιουργώντας ένα άνευ προηγουμένου πανικό στο σύστημα. Τώρα αν μη τι άλλο αριστεροί και δεξιοί θα δοκιμάσουν να καταχωνιάσουν τις παλιές ιδέες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έτσι για "να μην μας μπαίνουν ιδέες". Όμως οι ιδέες μπήκαν.