Η κρίση της Αργεντινής.

Το 1998 η Αργεντινή βυθίστηκε στη χειρότερη οικονομική ύφεση της ιστορίας της. Την περιόδο 1998-2002 το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε κατά 20%. Δριμύτατη ήταν και η αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας.


Ακολούθησε η παρέμβαση του ΔΝΤ η οποία κατά κοινή ομολογία δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη. Η συνταγή του οργανισμού λίγο ως πολύ ήταν η ίδια με τη σημερινή: κατά κύριο λόγο συσταλτική δημοσιονομική πολιτική με σκοπό να μαζευτούν τα ελλείμματα. Τα αποτελέσματα πενιχρά.

Το 2001 η κυβέρνηση άλλαξε τροπάρι ακολουθώντας εντελώς διαφορετικές πολιτικές. Οι δυο σημαντικότερες ήταν οι εξής:

α) Υποτίμηση του πέσος (το οποίο μέχρι τότε ήταν δεμένο με το δολλάριο)

β) Θαραλλέο haircut (της τάξης του 65%)

Υπήρξαν και άλλες λιγότερο κομβικές πολιτικές (όπως για παράδειγμα κοινωνική στήριξη των φτωχών, φορολογικές αλλαγές και άλλα, αλλά νομίζω ότι είναι μικρότερης σημασίας).

Τα αποτελέσματα των πολιτικών αυτών ήταν επιτυχημένα. Για του λόγου το αληθές:

α) Μειώση της ανεργίας από 21.5% το 2002 σε 9.6% το 2007

β) Μειώση της φτώχειας από 41.4% το 2002 σε 16.3% το 2007

γ) Αύξηση των πραγματικών μισθών κατά 40% μέσα σε πέντε χρόνια

και το πιο εντυπωσιακό: ρυθμοί ανάπτυξης άνω του 8%.

Που καταλήγουμε;

Σίγουρα δεν υποστηρίζω μια "λύση Αργεντινής". Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή και θα ήταν λάθος να παραβλέψουμε τις πολλές και πολύ σημαντικές διαφορές των δύο οικονομιών.

Όμως....

Αυτό που αποδεικνύει η οικονομική ιστορία είναι ότι η λύση αλα Αργεντινή δεν είναι τόσο ζοφερή όσο φαίνεται (ή και μας την παρουσιάζουν...γιατί όχι να πάει και εκεί το μυαλό μας;)

Κατά τη γνώμη μου αυτή η συνειδητοποιήση μπορεί να χρησιμεύσει τουλάχιστον σαν ένα καλό διαπραγματευτικό χαρτί.