Χρωστάνε της Μιχαλούς και μιλάνε και από πάνω!
http://www.gfmag.com/tools/global-database/economic-data/10403-total-debt-to-gdp.html#axzz1Fzb55prp
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011
Να τα πουλήσουμε τα ασημικά;
Ευθύς εξαρχής ας ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ σημαντικό. Κανείς ιδιώτης δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για την εξαγορά ζημιογόνων επιχειρήσεων. Εκτός αν απαιτήσει να ξεφορτωθεί το υπεράριθμο προσωπικό προκειμένου να απαλλαγεί του υπέρογκου μισθολογικού κόστους. Το πλεονάζον προσωπικό θα μεταταχθεί σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες για να επιβαρύνει άλλους ισολογισμούς και ως εκ τούτου μια τρύπα στο νερό. Απελευθερωμένη από τις ορδές των αργόμισθων η αναγεννημένη δημόσια επιχείρηση ενδεχομένως να εμφανίσει κέρδη. Φευ! Η όποια κερδοφορία θα μεταφερθεί στο εξωτερικό και ακόμα χειρότερα ούτε καν θα φορολογηθεί, δεδομένου των μυριάδων λογιστικών αλχημειών που επιτρέπουν την άδηλη μεταφορά κερδών από μια θυγατρική στη μητρική. Ας εξετάσουμε τώρα την περίπτωση μιας δημόσιας επιχείρησης που εμφανίζει κερδοφορία. Η αποκρατικοποίηση της προφανώς θα μειώσει το δημόσιο χρέος (αφού τα έσοδα της αποκρατικοποίησης θα κατευθυνθούν στην αποπληρωμή δάνειων). Από την άλλη όμως ο δημόσιος κουμπαράς θα στερηθεί των μερισμάτων τα οποία εισέπραττε από την επιχείρηση. Καθόλου σαφής η επίπτωση στο δημόσιο έλλειμμα. Αν η μερισματική απόδοση είναι υψηλότερη του δανειακού κόστους τότε το έλλειμμα θα διευρυνθεί.
Τι θα συνιστούσε ιδανική διαχείριση των δημόσιων επιχειρήσεων; Καταρχήν, οι δημόσιες επιχειρήσεις στη συντριπτική τους πλειονότητα αποτελούν φυσικά μονοπώλια (Και αν δεν αποτελούν φυσικά μονοπώλια, τότε δεν υπάρχει λόγος να ανήκουν στο δημόσιο). Ουσιαστικά για να μετατρέψεις ένα φυσικό μονοπώλιο σε ζημιογόνο θέλει αρκετή προσπάθεια και μόνο ένας πανηλίθιος ή ένας διεφθαρμένος θα το κατόρθωνε. Δόξα τω θεό έχουμε σε αφθονία και από τα δύο είδη, όποτε το ζητούμενο είναι η αναδιάρθρωση και εξυγίανση τους έτσι ώστε να αποδίδουν στο κοινωνικό σύνολο και όχι να συνιστούν βάρος. Και πάλι δεν χρειάζεται πολύ φιλοσοφία, ούτε νόμπελ οικονομικών αλλά την εφαρμογή της απλής λογικής. Για παράδειγμα:
Α) Συνταξιοδότηση μεγάλου μέρους του υπάρχοντος προσωπικού (εννοείται όχι με τις συντάξεις που ονειρεύονταν. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη) και αντικατάσταση κλάσματος του με νέους εργαζόμενους μορφωμένους και πρόθυμους (τόσο ανεκμετάλλευτο ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει στο ψυγείο αυτή τη στιγμή).
Β) Επέκταση των δραστηριοτήτων τους στις γειτονικές αγορές. Δεν είναι τόσο ουτοπικό όσο ακούγεται. Παρά τα χίλια μύρια προβλήματα της, η Ελλάδα υπερέχει σε τεχνογνωσία και πρακτικές από αρκετές γειτονικές χώρες και συνεπώς υπάρχει η δυνατότητα επενδύσεων σε αυτές. Κλασσικό παράδειγμα ο ΟΠΑΠ, με τις τεράστιες χρηματικές ροές του είναι απορίας άξιον γιατί τόσα χρόνια δεν επενδύει και δεν επεκτείνεται, αλλά προτιμά είτε να χορηγεί ομάδες ποδοσφαίρου είτε να επιστρέφει τεράστια μερίσματα στους μετόχους του. Η ΕΥΑΘ στο παρελθόν είχε καταρτίσει επενδυτικά σχέδια στα βαλκάνια. Δεν ξέρω τι απέγιναν. Ο δε πολύπαθος ΟΣΕ θα μπορούσε να αποτελέσει μεταφορικό κόμβο μεγάλου μέρους του διαμετακομιστικού εμπορίου των Βαλκανίων. Για τα λιμάνια δε, κάθε φλυαρία είναι περιττή, οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί την αξία τους. Φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν την ηγεσία ικανών και έντιμων ανθρώπων, εξέλιξη που φαντάζει ως ουτοπία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Κλείνω με δύο ακόμα παρατηρήσεις. Θεωρώ πολύ ωφέλιμη την εισαγωγή των δημόσιων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο. Διότι αυτόματα καθίστανται αντικείμενο παρακολούθησης εκατοντάδων επενδυτών, καθώς και του οικονομικού τύπου. Η λαμογιά και η ρεμούλα συνεπώς δυσκολεύουν (όχι ότι δεν θα βρουν τρόπους, αλλά ας τους δυσκολέψουμε και λίγο). Δεν είναι τυχαίο ότι τα χειρότερα όργια σπατάλης συνέβησαν στον ΟΣΕ…Τέλος, αναλογιστείτε και κάτι ακόμα. Η ρητορική περί της αποκρατικοποίησης των φυσικών μονοπωλίων είναι πολύ δημοφιλής στους κύκλους του αμερικανόφερτου IMF. Παρόλαυτα, αναρωτιέμαι αν θα εισηγείτο το Ταμείο την πώληση αμερικάνικων λιμανιών σε Κινέζους επενδυτές; (και οι ΗΠΑ της Μιχαλούς χρωστάνε, ας μην το ξεχνάμε). Θα τολμούσα να πω, πως όχι.
Τι θα συνιστούσε ιδανική διαχείριση των δημόσιων επιχειρήσεων; Καταρχήν, οι δημόσιες επιχειρήσεις στη συντριπτική τους πλειονότητα αποτελούν φυσικά μονοπώλια (Και αν δεν αποτελούν φυσικά μονοπώλια, τότε δεν υπάρχει λόγος να ανήκουν στο δημόσιο). Ουσιαστικά για να μετατρέψεις ένα φυσικό μονοπώλιο σε ζημιογόνο θέλει αρκετή προσπάθεια και μόνο ένας πανηλίθιος ή ένας διεφθαρμένος θα το κατόρθωνε. Δόξα τω θεό έχουμε σε αφθονία και από τα δύο είδη, όποτε το ζητούμενο είναι η αναδιάρθρωση και εξυγίανση τους έτσι ώστε να αποδίδουν στο κοινωνικό σύνολο και όχι να συνιστούν βάρος. Και πάλι δεν χρειάζεται πολύ φιλοσοφία, ούτε νόμπελ οικονομικών αλλά την εφαρμογή της απλής λογικής. Για παράδειγμα:
Α) Συνταξιοδότηση μεγάλου μέρους του υπάρχοντος προσωπικού (εννοείται όχι με τις συντάξεις που ονειρεύονταν. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη) και αντικατάσταση κλάσματος του με νέους εργαζόμενους μορφωμένους και πρόθυμους (τόσο ανεκμετάλλευτο ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει στο ψυγείο αυτή τη στιγμή).
Β) Επέκταση των δραστηριοτήτων τους στις γειτονικές αγορές. Δεν είναι τόσο ουτοπικό όσο ακούγεται. Παρά τα χίλια μύρια προβλήματα της, η Ελλάδα υπερέχει σε τεχνογνωσία και πρακτικές από αρκετές γειτονικές χώρες και συνεπώς υπάρχει η δυνατότητα επενδύσεων σε αυτές. Κλασσικό παράδειγμα ο ΟΠΑΠ, με τις τεράστιες χρηματικές ροές του είναι απορίας άξιον γιατί τόσα χρόνια δεν επενδύει και δεν επεκτείνεται, αλλά προτιμά είτε να χορηγεί ομάδες ποδοσφαίρου είτε να επιστρέφει τεράστια μερίσματα στους μετόχους του. Η ΕΥΑΘ στο παρελθόν είχε καταρτίσει επενδυτικά σχέδια στα βαλκάνια. Δεν ξέρω τι απέγιναν. Ο δε πολύπαθος ΟΣΕ θα μπορούσε να αποτελέσει μεταφορικό κόμβο μεγάλου μέρους του διαμετακομιστικού εμπορίου των Βαλκανίων. Για τα λιμάνια δε, κάθε φλυαρία είναι περιττή, οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί την αξία τους. Φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν την ηγεσία ικανών και έντιμων ανθρώπων, εξέλιξη που φαντάζει ως ουτοπία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Κλείνω με δύο ακόμα παρατηρήσεις. Θεωρώ πολύ ωφέλιμη την εισαγωγή των δημόσιων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο. Διότι αυτόματα καθίστανται αντικείμενο παρακολούθησης εκατοντάδων επενδυτών, καθώς και του οικονομικού τύπου. Η λαμογιά και η ρεμούλα συνεπώς δυσκολεύουν (όχι ότι δεν θα βρουν τρόπους, αλλά ας τους δυσκολέψουμε και λίγο). Δεν είναι τυχαίο ότι τα χειρότερα όργια σπατάλης συνέβησαν στον ΟΣΕ…Τέλος, αναλογιστείτε και κάτι ακόμα. Η ρητορική περί της αποκρατικοποίησης των φυσικών μονοπωλίων είναι πολύ δημοφιλής στους κύκλους του αμερικανόφερτου IMF. Παρόλαυτα, αναρωτιέμαι αν θα εισηγείτο το Ταμείο την πώληση αμερικάνικων λιμανιών σε Κινέζους επενδυτές; (και οι ΗΠΑ της Μιχαλούς χρωστάνε, ας μην το ξεχνάμε). Θα τολμούσα να πω, πως όχι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)