Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλιά ενός ιστορικού και διπλωμάτη αναφορικά με τις μεταβολές που διαδραματίζονται στην παγκόσμια σκακιέρα. Μην είστε φυγόπονοι, παρακολουθείστε μέχρι τέλους!
Joseph Nye on global power shifts Video on TED.com
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010
Ήρθαν για να μείνουν.
Πλέον στους οικονομικούς κύκλους θεωρείτε όλο και πιο πιθανή η επιμήκυνση του χρέους ως πιθανή λύση της δημοσιονομικής κρίσης. Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι οι πιστωτές δεν θα χάσουν τα χρήματα τους, απλώς θα τα πάρουν σε μεγαλύτερο εύρος χρόνου. Από την άλλη διαβάζω στον τύπο για το περιβοήτο "σπίτι του ΔΝΤ". Μια μεσοαστική μεζονέτα με θέα την Ακρόπολη υποτίθεται (εγώ κάτι κεραίες και μπουγάδες βλέπω στις φωτογραφίες) για την οποία κάποιο κοροϊδο (ποιό άραγε;) θα πληρώνει ενοίκιο 9.100 ευρώ (το μήνα όχι το χρόνο)! Δεν ξέρω αν το να έχεις γείτονα τον Άκη δικαιολογεί τέτοιο premium στην τιμή του ενοικίου, αλλά όμως εγώ στη θέση τους θα απαιτούσα ελικοδρόμιο στην ταράτσα, διότι η διεύθυνση δεν κρατήθηκε μυστική και δεν είναι δα και οι πιο δημοφιλείς άνθρωποι στη χώρα...
Το ανησυχητικό όμως είναι άλλο. Διαβάζω στο άρθρο ότι το μισθωτήριο έχει διάρκεια τρία χρόνια με δυνατότητα επέκτασης άλλα δύο!!!
Το πιάσατε το υποννοούμενο έτσι;
Επιμήκυνση όχι μόνο του χρέους λοιπόν, αλλά και του...πέους.
Μαύρο και μακρύ σαν καλιακούδα...αγαπητοί μου, διότι αυτή η εξέλιξη μάλλον είναι καλή για το χρηματοπιστωτικό σύστημα (δεν θα γράψουν οι τράπεζες κεφαλαιακές ζημιές από τα ομόλογα -να θυμήσω ότι η Εθνική έχει καμιά 20 δις από δαύτα), όχι όμως για εμάς του υπόλοιπους αφού νομοτελειακά κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τη νύφη.
Τα καλά νέα είναι λοιπόν ότι δεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις μας, τα κακά νέα είναι ότι σε λίγο δεν θα έχουμε καταθέσεις (οπότε δεν θα μας νοιάζει αν κινδυνεύουν).
Ερώτηση για τσακάλια: Ποιος είναι ο μοναδικός Έλληνας που χαίρεται από αυτή την εξέλιξη;
Το ανησυχητικό όμως είναι άλλο. Διαβάζω στο άρθρο ότι το μισθωτήριο έχει διάρκεια τρία χρόνια με δυνατότητα επέκτασης άλλα δύο!!!
Το πιάσατε το υποννοούμενο έτσι;
Επιμήκυνση όχι μόνο του χρέους λοιπόν, αλλά και του...πέους.
Μαύρο και μακρύ σαν καλιακούδα...αγαπητοί μου, διότι αυτή η εξέλιξη μάλλον είναι καλή για το χρηματοπιστωτικό σύστημα (δεν θα γράψουν οι τράπεζες κεφαλαιακές ζημιές από τα ομόλογα -να θυμήσω ότι η Εθνική έχει καμιά 20 δις από δαύτα), όχι όμως για εμάς του υπόλοιπους αφού νομοτελειακά κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τη νύφη.
Τα καλά νέα είναι λοιπόν ότι δεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις μας, τα κακά νέα είναι ότι σε λίγο δεν θα έχουμε καταθέσεις (οπότε δεν θα μας νοιάζει αν κινδυνεύουν).
Ερώτηση για τσακάλια: Ποιος είναι ο μοναδικός Έλληνας που χαίρεται από αυτή την εξέλιξη;
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Διαφορετικοί σκοποί, ίδια μέσα. Είναι εφικτό;
Θεωρητικά και ιδεατά ο στόχος του κράτους είναι η βελτιώση της κοινωνικής ευημερίας. Υπάρχουν φυσικά πολλοί που πιστεύουν ότι το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί το ίδιο το κράτος και όχι το κοινωνικό σύνολο. Αλλά ας υποθέσουμε για χάρη της συζήτησης ότι ισχύει το πρώτο. Από την άλλη ένας οργανισμός όπως το Δ.Ν.Τ δεν είναι δυνατόν να έχει ως προτεραιότητα την κοινωνική ευημερία της χώρας. Από κι ως που; Στόχος του είναι η προστασία των πιστωτών. Και εδώ πάλι μπορεί να υπάρξουν διχογνωμίες, αλλά πάλι ας υποθέσουμε ότι έτσι είναι.
Διαφορετικοί στόχοι λοιπόν συνεπάγεται και διαφορετικές στρατηγικές για την επίτευξη τους. Υπάρχει όμως η πιθανότητα να συμπίπτουν δύο στρατηγικές. Δηλαδή, να ικανοποιούν ταυτόχρονα και τις δύο διαφορετικές επιδιώξεις των οργανισμών;
Ανέκαθεν είχα μια συμπάθεια στα διαγράμματα του Venn. Και αυτό διότι σου δίνουν τη δυνατότητα να απεικονίσεις με λιτό και ξεκάθαρο τρόπο πιθανές λογικές σχέσεις ανάμεσα σε σύνολα πραγμάτων. Για να δούμε ένα τέτοιο απλό διάγραμμα:
Το σύνολο Α περιέχει μέτρα που στοχεύουν στην προστασία των πιστωτών. Το δε σύνολο Β μέτρα που μπορούν να επιφέρουν κοινωνική ευημερία. Το πράσινο τμήμα είναι η λεγόμενη τόμη των δύο συνόλων: Α∩Β, όπως αλλιως συμβολίζεται η τομή στην αλγεβρική γλώσσα.
Δυο πιθανότητες υπάρχουν, είτε η τομή ισούται με το κενό (δηλαδή τα δύο σύνολα (Α και Β) δεν επικαλύπτονται) είτε επικαλύπτονται (δηλαδή η τομή περιέχει "κάτι"). Αν επικαλύπτονται σημαίνει ότι υπάρχουν οικονομικές πολιτικές που ταυτόχρονα είναι συμβατές και με τους δύο σκοπούς. Μια λογική κυβέρνηση θα επιδίωκε να εφαρμόσει και να επεκτείνει το πράσινο εμβαδό, ενώ αντίθετα θα πρόβαλλε σθεναρή αντίσταση σε οποιοδήποτε μέτρο ανήκει στο σύνολο Α αλλά όχι στο Β (στη γλώσσα της άλγεβρας ένα τέτοιο μέτρο μεταφράζεται ως Α∩Β').
Επειδή βλέπω το Δ.Ν.Τ να παραμένει στη χώρα και επειδή δεν βλέπω και κανένα να βγαίνει στους δρόμους και να απαιτεί την εκπαραθύρωση του ταμείου (και εμένα αυτό μου λέει πολλά σε μια δημοκρατία), θα πρότεινα η κυβέρνηση να φερθεί πραγματιστικά, ήτοι να εξετάσει σε τι πρέπει να συναινέσει και τι να παρεμποδίσει.
Θα ακούσω με ενδιαφέρον την ειλικρινή σας γνώμη πάνω στο ζήτημα. Δίχως λεονταρισμούς του τύπου να ρίξουμε σφαλιάρες στον Τόμσεν. Τα είπαμε, από τσάμπα μάγκες χορτάσαμε. Πρακτικά, τι μας συμφέρει να πράξουμε.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το πράσινο υποσύνολο δεν είναι το κενό. Για παράδειγμα:
Άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων Є Α∩Β
Αύξηση της φορολογίας Є Α'∩Β
Κυνήγι της φοροδιαφυγής Є Α∩Β
Ξεφόρτωμα οργανισμών τύπου Αγρογής Є Α∩Β
Περικοπές σε χαμηλοσυνταξιούχους Є Α∩Β'
και ούτω καθεξής...
Διαφορετικοί στόχοι λοιπόν συνεπάγεται και διαφορετικές στρατηγικές για την επίτευξη τους. Υπάρχει όμως η πιθανότητα να συμπίπτουν δύο στρατηγικές. Δηλαδή, να ικανοποιούν ταυτόχρονα και τις δύο διαφορετικές επιδιώξεις των οργανισμών;
Ανέκαθεν είχα μια συμπάθεια στα διαγράμματα του Venn. Και αυτό διότι σου δίνουν τη δυνατότητα να απεικονίσεις με λιτό και ξεκάθαρο τρόπο πιθανές λογικές σχέσεις ανάμεσα σε σύνολα πραγμάτων. Για να δούμε ένα τέτοιο απλό διάγραμμα:
Το σύνολο Α περιέχει μέτρα που στοχεύουν στην προστασία των πιστωτών. Το δε σύνολο Β μέτρα που μπορούν να επιφέρουν κοινωνική ευημερία. Το πράσινο τμήμα είναι η λεγόμενη τόμη των δύο συνόλων: Α∩Β, όπως αλλιως συμβολίζεται η τομή στην αλγεβρική γλώσσα.
Δυο πιθανότητες υπάρχουν, είτε η τομή ισούται με το κενό (δηλαδή τα δύο σύνολα (Α και Β) δεν επικαλύπτονται) είτε επικαλύπτονται (δηλαδή η τομή περιέχει "κάτι"). Αν επικαλύπτονται σημαίνει ότι υπάρχουν οικονομικές πολιτικές που ταυτόχρονα είναι συμβατές και με τους δύο σκοπούς. Μια λογική κυβέρνηση θα επιδίωκε να εφαρμόσει και να επεκτείνει το πράσινο εμβαδό, ενώ αντίθετα θα πρόβαλλε σθεναρή αντίσταση σε οποιοδήποτε μέτρο ανήκει στο σύνολο Α αλλά όχι στο Β (στη γλώσσα της άλγεβρας ένα τέτοιο μέτρο μεταφράζεται ως Α∩Β').
Επειδή βλέπω το Δ.Ν.Τ να παραμένει στη χώρα και επειδή δεν βλέπω και κανένα να βγαίνει στους δρόμους και να απαιτεί την εκπαραθύρωση του ταμείου (και εμένα αυτό μου λέει πολλά σε μια δημοκρατία), θα πρότεινα η κυβέρνηση να φερθεί πραγματιστικά, ήτοι να εξετάσει σε τι πρέπει να συναινέσει και τι να παρεμποδίσει.
Θα ακούσω με ενδιαφέρον την ειλικρινή σας γνώμη πάνω στο ζήτημα. Δίχως λεονταρισμούς του τύπου να ρίξουμε σφαλιάρες στον Τόμσεν. Τα είπαμε, από τσάμπα μάγκες χορτάσαμε. Πρακτικά, τι μας συμφέρει να πράξουμε.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το πράσινο υποσύνολο δεν είναι το κενό. Για παράδειγμα:
Άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων Є Α∩Β
Αύξηση της φορολογίας Є Α'∩Β
Κυνήγι της φοροδιαφυγής Є Α∩Β
Ξεφόρτωμα οργανισμών τύπου Αγρογής Є Α∩Β
Περικοπές σε χαμηλοσυνταξιούχους Є Α∩Β'
και ούτω καθεξής...
Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010
Λεονταρισμοί.
Στα καφενεία, στα blogs, στα fora είμαστε όλοι μάγκες. Τώρα πως γίνεται μια χώρα η οποία απαρτίζεται από μάγκες να την κυβερνούν δάγκες..εσείς να μου πείτε. Διότι, αν μη τι άλλο είναι λογικό: οι μάγκες να ψηφίζουν μάγκες. Πως το είχε πει ο Ταμερλάνος; "Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν".
Διαβάζω λοιπόν τον ένα να γράφει: να αρχίσουμε στις σφαλιάρες τον Τόμσεν (μάλιστα μπορούμε να επιστρατεύσουμε την Αθήνη για αυτό το εγχείρημα που έχει και πρότερη εμπειρία), άλλος λέει να το γυρίσουμε σε δραχμούλες να μην έχουμε κανένα βρωμιάρη ανάγκη, ένας τρίτος πιο ψαγμένος λέει το Αιγαίο είναι τίγκα στο πετρέλαιο, να το εξορύξουμε και λύσαμε όλα μας τα προβλήματα (βρε καψερέ, εδώ αιολικά πάρκα πήγανε να φτιάξουν στα νησιά και έγινε το έλα να δεις και εσύ μου λες να φτιάξεις πετρελαιοπηγές και πετρελαιοφόρα να περνάνε ανοιχτά της Ψαρούς;). Άλλοι τα έχουν πάρει με τις τράπεζες, δεν έπρεπε λέει να τους "χαρίσουν" λεφτά. Να πάνε να απαυτωθούν οι βρωμοτραπεζίτες. Βρε μαζί σου, αλλά αν κινδύνευαν οι καταθέσεις σου, θα ήσουν ο πρώτος που θα κλαιγόταν. Λέω ψέμματα;
Η όλη υπόθεση μου θυμίζει την περίοδο των Ιμίων που όλοι ωρυόντουσαν για τη δειλία εκείνου του Σημιτάκου που ξεφτίλισε τη χώρα. Μωρε δίκιο είχαν, αλλά όταν έρχεται η ώρα να πάνε στρατό, λυτούς και δεμένους επιστρατεύουν όχι για να μην πάνε παραμεθώριο, αλλά ούτε καν να κρατήσουν το όπλο (είναι αλλεργικοί στο μπαρούτι). Έχεις τ'αρχίδια να πας να σκοτωθείς σε ένα πόλεμο; Αν ναι, έχει καλώς. Αν όχι, πες ευχαριστώ στο Σημιτάκο που σε γλίτωσε και άφησε στην άκρη τους τσαμπουκάδες. Απλά πράγματα.
Καλή λοιπόν η μαγκιά, αλλά ο αληθινός μάγκας είναι αυτός που στηρίζει τα λεγόμενα του με πράξεις και είναι έτοιμος να υποστεί το οποιοδήποτε κόστος και την οποιαδήποτε θυσία προκείμενου να αποδείξει έμπρακτα ότι είναι μάγκας και όχι δάγκας. Σαν τον James Dean στο "Επαναστάτης δίχως αιτία" που πήγε να γκρεμοτσακιστεί με τη σεβρολέτα για να μην τον πουν "chicken".
Αν θέλουμε, διώχνουμε το ΔΝΤ αύριο το πρωί. Είναι τόσο απλό. Μαζευόμαστε 500.000-800.00 άτομα έξω από τη βουλή και απαιτούμε δημοψήφισμα. Οργανώνεται δε και μια Γενική Απεργία αλά Μαχάτμα Γκάντι όπου δεν θα κινείται ούτε σκύλος από άκρη σε άκρη της χώρας και τελείωσε η υπόθεση. Καμία κυβέρνηση δεν αντέχει στην λαϊκή βούληση, αρκεί όμως να είναι γνήσια, πηγαία βούληση όχι γιαλαντζί. Στο δε δημοψήφισμα στέλνουμε στο διαόλο το ΔΝΤ και τους καλοξυρισμένους τεχνοκράτες του και... τέλος καλό όλα καλά. Αλλά θέλουμε;
Δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά.
Διότι πέρα από τους καφενειακούς λεονταρισμούς, όλοι τρέμουν ένα τέτοιο σενάριο, φοβούνται την επόμενη μέρα. Στο καφενείο λες ότι θέλεις, δίχως κόστος. Μπροστά στη κάλπη ενός δημοψηφίσματος θα σκεφθείς πιο πραγματιστικά. Ω, το αγέλαστο κρανίο της ανάγκης! "Έχω και κάτι καταθέσεις..τι θα γίνει αν..?" ή "Εντάξει, μας πετσόκοψαν τους μισθούς αλλά τουλάχιστον πληρωνόμαστε. Τι θα γίνει αν μας διαολοστείλουν επειδή δεν θα μπορούν να μας πληρώσουν ή αν μας πληρώνουν με εκατοσταχίλιαρα (δραχμές..);".
Διαβάζω λοιπόν τον ένα να γράφει: να αρχίσουμε στις σφαλιάρες τον Τόμσεν (μάλιστα μπορούμε να επιστρατεύσουμε την Αθήνη για αυτό το εγχείρημα που έχει και πρότερη εμπειρία), άλλος λέει να το γυρίσουμε σε δραχμούλες να μην έχουμε κανένα βρωμιάρη ανάγκη, ένας τρίτος πιο ψαγμένος λέει το Αιγαίο είναι τίγκα στο πετρέλαιο, να το εξορύξουμε και λύσαμε όλα μας τα προβλήματα (βρε καψερέ, εδώ αιολικά πάρκα πήγανε να φτιάξουν στα νησιά και έγινε το έλα να δεις και εσύ μου λες να φτιάξεις πετρελαιοπηγές και πετρελαιοφόρα να περνάνε ανοιχτά της Ψαρούς;). Άλλοι τα έχουν πάρει με τις τράπεζες, δεν έπρεπε λέει να τους "χαρίσουν" λεφτά. Να πάνε να απαυτωθούν οι βρωμοτραπεζίτες. Βρε μαζί σου, αλλά αν κινδύνευαν οι καταθέσεις σου, θα ήσουν ο πρώτος που θα κλαιγόταν. Λέω ψέμματα;
Η όλη υπόθεση μου θυμίζει την περίοδο των Ιμίων που όλοι ωρυόντουσαν για τη δειλία εκείνου του Σημιτάκου που ξεφτίλισε τη χώρα. Μωρε δίκιο είχαν, αλλά όταν έρχεται η ώρα να πάνε στρατό, λυτούς και δεμένους επιστρατεύουν όχι για να μην πάνε παραμεθώριο, αλλά ούτε καν να κρατήσουν το όπλο (είναι αλλεργικοί στο μπαρούτι). Έχεις τ'αρχίδια να πας να σκοτωθείς σε ένα πόλεμο; Αν ναι, έχει καλώς. Αν όχι, πες ευχαριστώ στο Σημιτάκο που σε γλίτωσε και άφησε στην άκρη τους τσαμπουκάδες. Απλά πράγματα.
Καλή λοιπόν η μαγκιά, αλλά ο αληθινός μάγκας είναι αυτός που στηρίζει τα λεγόμενα του με πράξεις και είναι έτοιμος να υποστεί το οποιοδήποτε κόστος και την οποιαδήποτε θυσία προκείμενου να αποδείξει έμπρακτα ότι είναι μάγκας και όχι δάγκας. Σαν τον James Dean στο "Επαναστάτης δίχως αιτία" που πήγε να γκρεμοτσακιστεί με τη σεβρολέτα για να μην τον πουν "chicken".
Αν θέλουμε, διώχνουμε το ΔΝΤ αύριο το πρωί. Είναι τόσο απλό. Μαζευόμαστε 500.000-800.00 άτομα έξω από τη βουλή και απαιτούμε δημοψήφισμα. Οργανώνεται δε και μια Γενική Απεργία αλά Μαχάτμα Γκάντι όπου δεν θα κινείται ούτε σκύλος από άκρη σε άκρη της χώρας και τελείωσε η υπόθεση. Καμία κυβέρνηση δεν αντέχει στην λαϊκή βούληση, αρκεί όμως να είναι γνήσια, πηγαία βούληση όχι γιαλαντζί. Στο δε δημοψήφισμα στέλνουμε στο διαόλο το ΔΝΤ και τους καλοξυρισμένους τεχνοκράτες του και... τέλος καλό όλα καλά. Αλλά θέλουμε;
Δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά.
Διότι πέρα από τους καφενειακούς λεονταρισμούς, όλοι τρέμουν ένα τέτοιο σενάριο, φοβούνται την επόμενη μέρα. Στο καφενείο λες ότι θέλεις, δίχως κόστος. Μπροστά στη κάλπη ενός δημοψηφίσματος θα σκεφθείς πιο πραγματιστικά. Ω, το αγέλαστο κρανίο της ανάγκης! "Έχω και κάτι καταθέσεις..τι θα γίνει αν..?" ή "Εντάξει, μας πετσόκοψαν τους μισθούς αλλά τουλάχιστον πληρωνόμαστε. Τι θα γίνει αν μας διαολοστείλουν επειδή δεν θα μπορούν να μας πληρώσουν ή αν μας πληρώνουν με εκατοσταχίλιαρα (δραχμές..);".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)