Γρήγορα τα πρόβατα μέσα στο μαντρί!

Οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και οι κομμουνιστές εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους. Αυτή η απλούστευση δίνει μια επίγευση των οικονομικών σχέσεων, των παιχνιδιών της πολιτικής εξουσίας και εν τέλει αποδεικνύει πόσο ανούσια είναι η προσήλωση σε ιδεολογικά δόγματα. Διότι, τι άλλο είναι όλοι αυτοί οι –ισμοί, εκτός από ρητορικά σχήματα τα οποία καπαρώνονται και χρησιμοποιούνται από συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες προκειμένου να παραπλανήσουν, σαγηνεύσουν και να καθοδηγήσουν τους αφελείς υποστηρικτές/ ψηφοφόρους. Το μοτίβο αυτό διέπει τις σχέσεις κομμάτων-ψηφοφόρων και λειτουργεί συνήθως ως ένα κρυφό υπόστρωμα, αλλά σε κρίσιμες στιγμές οι κουρτίνες πέφτουν και η φαυλότητα ξεσκεπάζεται σε όλο το μεγαλείο της.

Το απρόσμενο δημοψήφισμα που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός της χώρας, ευτυχώς για εμάς και δυστυχώς για εκείνους, ξεσκέπασε τα ιδιοτελή κίνητρα του πολιτικού κατεστημένου. Αναρωτιέται κανείς, ήταν αυθόρμητη η κίνηση του ή κομμάτι πολύπλοκων τακτικών ελιγμών που στοχεύουν στην εκπλήρωση συγκεκριμένων σχεδίων; Πολλές φορές οι αναλυτές και οι αρθρογράφοι έχουν την τάση να εξορθολογίζουν εκ των υστέρων τις πράξεις των πολιτικών ηγετών, παραγνωρίζοντας την πιθανότητα να είναι προϊόν αυθορμητισμού, επιπολαιότητας ή ακόμα και βλακείας. Όπως και να έχει, στη συγκεκριμένη περίπτωση η κίνηση του αυτή παρήγε ένα διόλου ευκαταφρόνητο υποπροϊόν: μας ταρακούνησε. Τόσο εμάς, τους απλούς πολίτες, όσο και εκείνους που αποφασίζουν για εμάς. Είναι εντυπωσιακό πως συσσώμο το εγχώριο και διεθνές πολιτικό κατεστημένο (ανεξαρτήτου πολιτικής προέλευσης) επιτέθηκε με λύσσα και μόνο στην υπόνοια της άμεσης δημοκρατίας. Με σοκαριστική σύμπνοια αριστεροί και δεξιοί ιδεολογικοί βοσκοί έσπευσαν να αποδομήσουν την αποκλίνουσα σκέψη του παράφρονος πρωθυπουργού. Δικαιολογίες ως συνήθως εφευρίσκουν άφθονες. «Και αν ο λαός πάρει την λάθος απόφαση;», διαμήνυσε η δεξιά. Υπονοώντας ότι μόνο όταν τους υπερψηφίζει ο λαός λαμβάνει τη σωστή απόφαση. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, μπορεί και να κάνει λάθος! «Πως τολμάτε να βάζετε στο λαό εκβιαστικά διλήμματα;» ούρλιαζε, η γαλουχημένη στην ιδεολογία του πατερναλισμού, Αριστερά. Μα αν ξεχειλώσουμε την έννοια του «εκβιασμού», όλα τα διλήμματα εξ ορισμού είναι εκβιαστικά. Το μόνο μη εκβιαστικό δίλημμμα που μπορώ να σκεφθώ είναι: αν θα είναι το σουβλάκι μου με τζατζίκι ή χωρίς. Όλα τα υπόλοιπα, πάντου και πάντοτε, εμπεριέχουν ένα σετ μειονεκτημάτων και πλεονεκτήματων τα οποία ο λογικός άνθρωπος καλείται να σταθμίσει σύμφωνα με τις γνώσεις του, την εμπειρία, τις αξίες και τις προτιμήσεις του και να αποφασίσει. Η επιβράβευση των ορθών αποφάσεων και η μεταμέλεια των λανθασμένων τον ωριμάζουν. Πρόκειται περί ευεργετικής διαδικασίας που δημιουργεί πολίτες και όχι υπήκοους. Και ούτε υπάρχει τίποτε το εκβιαστικό σε αυτό όπως θέλουν μας πείσουν οι νοσταλγοί του Πατερούλη. Εκτός πια αν ξεχειλώσουμε την έννοια του εκβιασμού, οπότε και ο σουβλατζής της γειτονιάς είναι ένας ελεεινός εκβιαστής.

Ας δούμε πέρα από τη σημερινή κρίση, αν μη τι άλλο κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί. Τι είδους δημοκρατία θέλουμε; Αν θέλουμε να εγκλωβιζόμαστε σε κάθε λογής –ισμούς που εκστομίζει ο εκάστοτε ιδεολογικός ταγός των 6.000-7.000 ευρώ το μήνα, της λιμουζίνας με τους μπράβους και των κάθε λογής προνομίων, τότε το παρόν σύστημα μια χαρά επιτελεί τη δουλειά του. Αν όμως θέλουμε να αποφασίζουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι (δηλαδή να είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε το κόστος των εσφαλμένων αποφάσεων μας ή να δρέψουμε τις δάφνες των επιτυχημένων) τότε πρέπει να κάνουμε ένα βήμα εμπρός προς τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας.

O γαλαζοαίματος και αποτυχημένος μέχρι λύπησης πρωθυπουργός είτε από ηλιθιότητα, είτε από επιπολαίοτητα, είτε από τακτική (τι σημασία έχει;) ανέσυρε από τη λήθη την πραγματική μορφή της δημοκρατίας δημιουργώντας ένα άνευ προηγουμένου πανικό στο σύστημα. Τώρα αν μη τι άλλο αριστεροί και δεξιοί θα δοκιμάσουν να καταχωνιάσουν τις παλιές ιδέες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έτσι για "να μην μας μπαίνουν ιδέες". Όμως οι ιδέες μπήκαν.

Και ο Γολγοθάς συνεχίζεται.

Στο 5.5% σήμερα το χρηματιστήριο κάτι που μεταφράζεται ότι θα πάρουμε τη δόση, οι τράπεζες δεν κινδυνεύουν (άντε βάλτε τα λεφτά σας πίσω πάλι) και συνεχίζει ο γολγοθάς...Οι δε λεονταρισμοί και των δύο πλευρών (θα σας πετάξουμε από το ευρώ/θα κηρυξουμε στάση πληρωμών) αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά...λεονταρισμοί.

Διότι ούτε να μας πετάξουν μπορούν (τρομερό ρίσκο για την ευρωζώνη), αλλά ούτε εμείς θέλουμε να βγούμε αυτή τη στιγμή από το ευρώ (θα πέσει πείνα οχι αστεία..). Και έτσι για την ώρα επικρατεί η λογική και από τις δύο πλευρές.

Για να δούμε τη συνέχεια. Πιστεύω ότι οι ιθύνοντες της ΕΕ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επιβολή σκληρών μέτρων στην Ελλάδα από καθαρά οικονομική σκοπιά είναι λανθασμένη. Αυτό που προτείνει η οικονομική θεωρία είναι χρηματικές μεταβιβάσεις (πχ. ένα σχέδιο marshall, κάτι τέτοιο τελοσπαντων). Οι φιλομαθείς να γκουγκλίσουν "optimal currency area". Το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό οι οικονομολόγοι της ΕΕ είναι σίγουρο. Που έγκειται το πρόβλημα λοιπόν;

Δύο σκόπελοι.

Α) Το πολιτικό κόστος. Αν Β.Ευρωπαίος πολιτικός υποστήριζε κάτι τέτοιο ...μαύρο φίδι που θα τον έτρωγε. Οι Β.Ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν μας βλέπουν με καθόλου καλό μάτι. Οπως εμείς τους θεωρούμε τοκογλύφους και κοράκια, έτσι αυτοί μας θεωρούν μπαταχτσήδες. Άντε βγάλε άκρη. Αυτή η πολιτικού τύπου λεπτομέρεια εξηγεί πολλά πράγματα. Γιατί ας πούμε μας χρεώνουν τόσο υψηλό επιτόκιο (5.5%), γιατί επιμένουν σε πολύ σκληρά μέτρα, γιατί πολλές φορές μας ταπεινώνουν με διάφορες δηλώσεις. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να ικανοποιηθεί η συνθήκη του "πολιτικά εφικτού" που συνοδεύει οποιαδήποτε βοήθεια/δάνειο προς την Ελλάδα.

Β) Ο ηθικός κίνδυνος. Δυο εκφάνσεις. Πρώτον: Δεν μας εμπιστεύονται. Σου λέει αν τους δωσεις λεφτά δίχως όρους απλώς θα τα φάνε. Δεύτερον: αν τους δώσεις απλόχερη βοήθεια τότε χάνεται το κίνητρο της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην ευρωζώνη. Θα πουν και οι υπόλοιπες περιφερειακές οικονομίες έλα μωρέ δε βαριέσαι...καν'το όπως οι Έλληνες.

Θεωρώ ότι η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δουλέψει ως προς τους δύο αυτούς παράγοντες. Δηλαδή, να επικοινωνήσει στους Βόρειους ψηφοφόρους μια καλύτερη εικόνα (βλέπουμε εδω τη ζημια εκανε ο ΓΑΠ που έλεγε δημόσια οτι διοικω μια χωρα διεφθαρμενων, ο ανθρωπος ειναι εντελως βλαξ, απορω με τους συμβουλους του) και φυσικα να δωσει αξιοπιστα σηματα οτι οποιαδήποτε "καλη" κινήση από πλευράς ΕΕ δεν θα την "εκμεταλλευτoύμε".

Αν συμβούν τα παραπάνω, εικάζω οτι η ΕΕ θα χαλαρώσει τη στάση της απέναντι μας. Δεν περιμένω θαύματα. Απλως να γλιτώσουμε τα χειρότερα.

Φωνή βοόντος εν τη ερήμω

Είχε προειδοποιήσει έγκαιρα, αλλά φυσικά τον έγραψαν όλοι στα αρχίδια τους:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/news/politics_1Kath/edition?fdate=01/04/2009

Κι εσύ τέκνον Μίκη;

Διαβάζω σε blogs ότι ανάμεσα στους κατάπτυστους βολευτές που είχαν το απύθμενο θράσος να ζητήσουν αναδρομικές αυξήσεις των ήδη παχυλών συντάξεων τους, των οποίων δεν αξίζουν ούτε ένα cent, βρίσκεται και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ας μην βιαστούμε να τον (τους) αρχίσουμε στις ροχάλες. Υπάρχει δικαιολογία. Ότι είχαν αιτηθεί τις αυξήσεις αυτές προτού ξεκινήσει η κρίση και λόγω της γνωστής κωλυσιεργίας της Ελληνικής γραφειοκρατίας/δικαστηρίων κτλ. εμφανίζονται σήμερα στην επικαιρότητα ως εντελώς άκαιρες και άτοπες. Δικαιολογία του κώλου βέβαια, αλλά καλή τη πίστει ας τη δεχτούμε. Υπό έναν όρο, θα πρέπει να αποσύρουν άμεσα οποιαδήποτε άλλη διεκδίκηση επί του δημόσιου κορβανά (που ούτως ή άλλως έχουν πολλάκις καταληστεύσει).

Ειδάλλως, ποια Σπίθα και Αναλαμπή και Φλόγα...

To τέλος της παρασιτοκρατίας

Διαβάσαμε τις προάλλες στα νέα, για τρεις εφοριακούς του ΣΔΟΕ που συνελήφθησαν επ’αυτοφώρω με προσημειωμένα  χαρτονομίσματα. Ιδιαίτερα διασκεδαστική ήταν η δικαιολογία του ενός, άφησε, ισχυρίζεται, το σακάκι του κρεμασμένο και εντελώς τυχαία κάτι ασκόπως περιφερόμενα χαρτονομίσματα βρήκαν θαλπωρή στις ζεστές του τσέπες. Δικαιολογία ανάλογης ποιότητας με το «ήταν χαλασμένο το λάστιχο που συγκρατούσε το σορτσάκι μου» του Μήτρογλου στον αθλητικό δικαστή όταν κατέβασε τα βρακιά του στους φιλάθλους του Πανιωνίου. Περιττό να πω ότι αν ήμουν δικαστής θα φρόντιζα να εξαντλήσω όλη την αυστηρότητα του νόμου πάνω στην κεφάλα του, μόνο και μόνο για τη θρασύτατη προσβολή της νοημόσυνης μας.

Το θετικό της όλης υπόθεσης είναι όμως άλλο, ότι ο εκβιαζόμενος επιχειρηματίας αποφάσισε να μην υποκύψει και να καταγγείλει το συμβάν στις αρχές. Καθόλου τυχαία αντίδραση, γέννημα θρέμμα των  καιρών που διανύουμε.  Σε άλλες εποχές, τότε που το χρήμα έρεε άφθονο από τσέπη σε τσέπη, ο ίδιος μικροεπιχειρηματίας μπορεί να σκεφτόταν διαφορετικά: «Ας δώσω κατιτίς και στο λαμόγιο να μην το έχω μέσα στα πόδια μου». O tempora o mores! H αφθονία μας κάνει πιο επιεικής στη διαφθορά. Αντίθετα, η στενότητα των πόρων μας αναγκάζει να επανεξετάζουμε πολύ προσεκτικά που τους σπαταλάμε. Διότι, όταν ο άλλος με πολύ ζόρι κάνει κουμάντο να πληρώσει τις δόσεις της τράπεζας, τους εργαζόμενους του, τους προμηθευτές του, τα νοίκια και να μείνει και κάτι για την οικογένεια του, τότε εσύ που εκβιαστικά και μαφιόζικα του ζητάς να σου πληρώσει χαράτσι με το έτσι θέλω, παίζεις με τη φωτιά. Αν είναι λογικός άνθρωπος θα σε καταγγείλει, αν είναι και λίγο παλαβός μπορεί να σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα μέσα στην απελπισία του και την οργή του.

Μην τρέφετε καμία αμφιβολία, η παρασιτοκρατία που τα προηγούμενα χρόνια ζούσε και βασίλευε, την περιμένουν  δύσκολα χρόνια. Τα κάθε λογής λαμόγια πλέον θα φτύνουν αίμα για να εξασφαλίσουν το παντεσπάνι υμών των επιούσιων. Διότι, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Αλλά και ο έχων, πλέον αγρίεψε, οπότε πάλι δεν θα λάβεις, αγαπητό λαμόγιο. Μπορώ να πω ότι σχεδόν τους λυπάμαι. Είχαν δομήσει τη ζωή τους τόσο όμορφα και τακτοποιημένα. Με τη μερσεντές τους ή την καγιέν (δεν ξέρω γιατί δείχνουν τέτοια προτίμηση στο εν λόγω μοντέλο, ίσως λόγω της κακογουστιάς του), τη μεζονέτα, την αυθαίρετη βίλα, την καλοντυμένη στα γκουτσι και τα μπερμπερι κυρά, το κακομαθημένο κωλόπαιδο με το κάμπριο, τα ακριβά δώρα στη λαϊκιά γκόμενα. Σχεδόν ονειρικά όλα αυτά, αλλά πως θα τα συντηρήσεις τώρα;

Είναι σαφές ότι η στενότητα των πόρων μας αναγκάζει να επαναξιολογούμε την κατανομή τους. Δίνεις απόλυτη προτεραιότητα στο αναγκαίο και ύστερα αναζητείς ενδελεχώς το περιττό προκειμένου να το περικόψεις. Αυτή η απλή στρατηγική είναι αποκύημα της ανάγκης και εφαρμόζεται ή θα εφαρμοστεί τόσο σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο όσο και σε συλλογικό. Έτσι θα πράξει ο απλός οικογενειάρχης προκειμένου να του βγουν οι λογαριασμοί του, έτσι θα πράξει ο επιχειρηματίας προκειμένου να μην πέσει έξω και το κλείσει το μαγαζί, έτσι θα πράξει ακόμα και το ίδιο το κράτος.

Όσοι είναι χρήσιμοι στην κοινωνία, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Ας συνεχίσουν να είναι χρήσιμοι (δύο φορές πιο χρήσιμοι αν είναι δυνατόν) και ας διεκδικήσουν σθεναρά αυτό που αξίζουν. Οι άχρηστοι και τα λαμόγια που έχουν μάθει τόσα χρόνια να παρασιτούν εις βάρος μας πλέον θα τα βρουν μπαστούνια. Ένα είδος κοινωνικού δαρβινισμού θα φροντίσει έτσι ώστε τα μικροαστικά λαμόγια να καταντήσουν προστατευόμενο είδος υπό εξαφάνιση. Αλλά τι είπα; Μικροαστικά. Με τα μεγαλαμόγια τι θα γίνει; Εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα. Διότι τα μεγάλα ψάρια έχουν τη τεχνογνωσία, την πληροφόρηση αλλά κυριώς την ευφυία να αντιλαμβάνονται που τους πέρνει και που όχι. Έχοντας λουφάξει αυτό τον καιρό, περιμένουν να περάσει η μπόρα και πολύ πιθανόν στο τέλος να τη σκαπουλάρουν κιόλας. Το μέσο μυστακοφόρο βλαχαδερό όμως που θα βγει έξω προς άγραν τροφής για να πληρώσει τη δόση της μερσεντές, την έχει κάτσει. Ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς. Επιτέλους, η διαφθορά θα γίνει ελιτίστικη όπως τον παλιό καλό καιρό! Μα θα μου πεις, είναι λόγος αυτός για να χαιρόμαστε; Φευ! Δεν καλλιεργώ αυταπάτες περί ιδανικών κοινωνιών. Πάντοτε θα υπάρχει μια μικρή μειοψηφία αχρείων που θα προσπαθεί να ζει καλά (πολύ καλά βασικά) εις βάρος των υπολοίπων. Αλλά, σκεπτόμενος πραγματιστικά, προτιμώ αυτή την εκδοχή από το να πρέπει να αντιμετωπίσω δεκάδες μικρολαμόγια στην καθημερινότητα μου, που κάποιος τους έπεισε ότι ακόμα και ένας αμόρφωτος, άξεστος καράβλαχος σαν και του λόγου τους έχει δικαιώμα στην ευζωία, στο πατέ, στην παραλιακή, στο timex και στην κούρσα με τα δερμάτινα καθίσματα.

Το αυγό του φιδιού

Το μεταναστευτικό πλέον εξελίσσεται σε ένα ακόμα αγκάθι για την Ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, αυτή η εξέλιξη οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στη δειλία των εκάστοτε κυβερνήσεων να αγγίξουν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Επί της ουσίας, όλες οι κεντρώες πολιτικές δυναμείς (κεντροδεξιά και κεντροαριστερά) αποφεύγουν διακριτικά το εν λόγω ζήτημα, τρομαγμένοι από την αριστερίστικη ιδεολογική τρομοκρατιά που καραδοκεί στη γωνία να αποδώσει ελαφρά την καρδία τον επονείδιστο τίτλο του ρατσιστή, του ξενοφοβικού ή του φασίστα σε οποιονδήποτε τολμήσει να προσεγγίσει ένα τέτοιο πρόβλημα με πραγματισμό. Αντιθέτως, η επικρατούσα ρητορική στο δημόσιο διάλογο διακατέχεται από μια ακατάσχετη ηθικολογία που ενώ σε όρους πολιτικής ορθότητας σκοράρει ψηλά, στην πράξη είναι εντελώς άχρηστη και δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα.

Η δε διακριτική απουσία του κεντρώου (με την ευρεία έννοια) χώρου αφήνει ένα τεράστιο πολιτικό κενό που έρχεται να καλύψει η ακροδεξιά. Η ακροδεξιά που φυσικά δεν διστάζει να υιοθετήσει ακραίο αντι-μεταναστευτικό λόγο, αφού ουδόλως την απασχολεί η κριτική των Τσιπρολαζόπουλων, ίσα ίσα την ενισχύει κιόλας. Η ακροδεξιά αυτή τη στιγμή έχει δύο εκφάνσεις. Το κοινοβουλευτικό ΛΑΟΣ που έχει φροντίσει με ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά το ζήτημα και τη νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, η οποία πλέον αντιπροσωπεύεται και στο δημοτικό συμβούλιο! Η γραφικότητα του φωνακλά μπουμπούκου ομολογώ ότι δεν με ενοχλεί ιδαίτερα, αλλά τα φασιστικά καθάρματα της νεοναζιστικής οργάνωσης μου προκαλούν αηδία και δυστυχώς φοβάμαι ότι επίκειται περαιτέρω ισχυροποιήση τους.

Όπως άλλωστε επίκειται αύξηση των κρουσμάτων ρατσισμού και ξενοφοβίας εναντίων των μεταναστών. Ήδη γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων συμβάντων, είναι σίγουρο ότι θα πληθύνουν. Μια εξαιρετικά δυσάρεστη  καιτοί προβλέψιμη εξέλιξη. Την ευθύνη την έχει το πολιτικό σύστημα που εμπρός από ένα άλλο ακόμα κοινωνικό πρόβλημα επιδεικνύει τη γνωστή του ανεπάρκεια και ευθυνοφοβία. Την ηθική αυτουργία του εγκλήματος την αποδίδω στην ιδεολογική τρομοκρατία του αριστερισμού (εδώ πρέπει να διαφοροποιήσουμε τον αριστερισμό από την Αριστερά), διότι εμποδίζει με έμμεσο, αλλά  αποτελεσματικό τρόπο, την υιοθέτηση μέτρων που ναι μεν σε πρώτο χρόνο θα φάνταζαν αυστηρά, αλλά σε δεύτερο χρόνο θα απέτρεπαν τα πολύ χειρότερα. Αντιθέτως επιλέχθηκε να μην παρθεί κανένα μέτρο σε πρώτο χρόνο με ντερμινιστική συνέπεια να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου σε δεύτερο χρόνο. Ουκ ολίγες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες του θλιβερού αυτού μοτίβου.

Έκκληση προς όποια υγιή πολιτικά κύτταρα έχουν απομείνει. Εξετάστε ανοιχτά το θέμα της μετανάστευσης δίχως ταμπού και επιφυλάξεις. Η πολιτική ορθότητα δεν έλυσε και ούτε πρόκειται να λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα. Ο αριστερισμός πνέει τα λοίσθια. Ενισχύθηκε χάρη στα βλαχαδερά της χούντας, αλλά αυτή του η ενίσχυση δεν ήταν ποτέ αυτόφωτη αλλά μάλλον το υπο-προϊόν μιας απέχθειας απέναντι στη χούντα και σε ότι αυτή εκπροσωπεί. Δεν χρειάζεται άλλο να συσκοτίζει το δημόσιο διάλογο με την υποκριτική του πολιτική ορθότητα και τον εκ του πονηρού προερχόμενο ανθρωπισμό.

Πολλές φορές μια δυσάρεστη απόφαση σήμερα, μας γλιτώνει από πολύ πιο δυσάρεστες αποφάσεις αύριο. Είναι σαφές τι προστάζει η κοινή λογική να πράξουμε.

Διαχρονικές Αξίες

Αυτό θα πει σχόλιο με διαχρονική αξία:

"Μειράκια διερχόμενα αβρόχοις ποσίν, ως επί το πολύ, τα γυμνάσια του κράτους, εξ ων λαμβάνουν απολυτήριον συνήθως δια απειλών και ύβρεων, εισέρχονται εις το πανεπιστήμιον με τα τσαρούχια το δη λεγόμενον, όπου φυσιούνται και εξάπτονται και τυφούνται και αντί να εγκύπτωσιν εις την σπουδήν και μελέτην της επιστήμης μεταβάλλουσι το ανώτατον εκπαιδευτήριον εις κονίστραν φατριαστικών διαδηλώσεων, οχλαγωγιών και ταραχών...Προ πολλών ήδη ετών το πανεπιστήμιον δεν κάμνει τίποτε άλλο, κυρίως ειπείν, ει μη μόνον να αραιώνει τας τάξεις των παραγωγικών μελισσών και να πυκνώνει τας τάξεις των εθνοβόρων κηφήνων"

Δημήτριος Βερναρδάκης, (1833-1907).

Οι Ιππείς της Πύλου

Ανέκαθεν ο αγαπημένος μου ήρωας ήταν ο Καραϊσκάκης. Ένα από αυτά που με γοήτευαν ήταν βρωμόγλωσσα του! Η παροιμιώδης αθυροστομία του. Όμως δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, αλλά χυδαίες σκέψεις. Ή αντίθετα, με το μπαμπάκι (politically correct όπως λένε οι Αγγλομαθείς) μπορείς να σφάξεις χίλιες φορές χειρότερα ή να χτυπήσεις κάτω από τη ζώνη. Αθυρόστομοι ήταν και αρκετοί σπουδαίοι λογοτέχνες. Για παράδειγμα, ο Εμπειρίκος ή Μίλλερ. Από τους σημερινούς ο Χωμενίδης. Φλυαρώ όμως. Απολαύστε Β. Παπακωνσταντίνου σε στίχους Ν. Καλογερόπουλου:

http://www.youtube.com/watch?v=EcO5iuio7Oo

Total Debt to GDP

Χρωστάνε της Μιχαλούς και μιλάνε και από πάνω!

http://www.gfmag.com/tools/global-database/economic-data/10403-total-debt-to-gdp.html#axzz1Fzb55prp

Να τα πουλήσουμε τα ασημικά;

Ευθύς εξαρχής ας ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ σημαντικό. Κανείς ιδιώτης δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για την εξαγορά ζημιογόνων επιχειρήσεων. Εκτός αν απαιτήσει να ξεφορτωθεί το υπεράριθμο προσωπικό προκειμένου να απαλλαγεί του υπέρογκου μισθολογικού κόστους. Το πλεονάζον προσωπικό θα μεταταχθεί σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες για να επιβαρύνει άλλους ισολογισμούς και ως εκ τούτου μια τρύπα στο νερό. Απελευθερωμένη από τις ορδές των αργόμισθων η αναγεννημένη δημόσια επιχείρηση ενδεχομένως να εμφανίσει κέρδη. Φευ! Η όποια κερδοφορία θα μεταφερθεί στο εξωτερικό και ακόμα χειρότερα ούτε καν θα φορολογηθεί, δεδομένου των μυριάδων λογιστικών αλχημειών που επιτρέπουν την άδηλη μεταφορά κερδών από μια θυγατρική στη μητρική. Ας εξετάσουμε τώρα την περίπτωση μιας δημόσιας επιχείρησης που εμφανίζει κερδοφορία. Η αποκρατικοποίηση της προφανώς θα μειώσει το δημόσιο χρέος (αφού τα έσοδα της αποκρατικοποίησης θα κατευθυνθούν στην αποπληρωμή δάνειων). Από την άλλη όμως ο δημόσιος κουμπαράς θα στερηθεί των μερισμάτων τα οποία εισέπραττε από την επιχείρηση. Καθόλου σαφής η επίπτωση στο δημόσιο έλλειμμα. Αν η μερισματική απόδοση είναι υψηλότερη του δανειακού κόστους τότε το έλλειμμα θα διευρυνθεί.


Τι θα συνιστούσε ιδανική διαχείριση των δημόσιων επιχειρήσεων; Καταρχήν, οι δημόσιες επιχειρήσεις στη συντριπτική τους πλειονότητα αποτελούν φυσικά μονοπώλια (Και αν δεν αποτελούν φυσικά μονοπώλια, τότε δεν υπάρχει λόγος να ανήκουν στο δημόσιο). Ουσιαστικά για να μετατρέψεις ένα φυσικό μονοπώλιο σε ζημιογόνο θέλει αρκετή προσπάθεια και μόνο ένας πανηλίθιος ή ένας διεφθαρμένος θα το κατόρθωνε. Δόξα τω θεό έχουμε σε αφθονία και από τα δύο είδη, όποτε το ζητούμενο είναι η αναδιάρθρωση και εξυγίανση τους έτσι ώστε να αποδίδουν στο κοινωνικό σύνολο και όχι να συνιστούν βάρος. Και πάλι δεν χρειάζεται πολύ φιλοσοφία, ούτε νόμπελ οικονομικών αλλά την εφαρμογή της απλής λογικής. Για παράδειγμα:

Α) Συνταξιοδότηση μεγάλου μέρους του υπάρχοντος προσωπικού (εννοείται όχι με τις συντάξεις που ονειρεύονταν. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη) και αντικατάσταση κλάσματος του με νέους εργαζόμενους μορφωμένους και πρόθυμους (τόσο ανεκμετάλλευτο ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει στο ψυγείο αυτή τη στιγμή).

Β) Επέκταση των δραστηριοτήτων τους στις γειτονικές αγορές. Δεν είναι τόσο ουτοπικό όσο ακούγεται. Παρά τα χίλια μύρια προβλήματα της, η Ελλάδα υπερέχει σε τεχνογνωσία και πρακτικές από αρκετές γειτονικές χώρες και συνεπώς υπάρχει η δυνατότητα επενδύσεων σε αυτές. Κλασσικό παράδειγμα ο ΟΠΑΠ, με τις τεράστιες χρηματικές ροές του είναι απορίας άξιον γιατί τόσα χρόνια δεν επενδύει και δεν επεκτείνεται, αλλά προτιμά είτε να χορηγεί ομάδες ποδοσφαίρου είτε να επιστρέφει τεράστια μερίσματα στους μετόχους του. Η ΕΥΑΘ στο παρελθόν είχε καταρτίσει επενδυτικά σχέδια στα βαλκάνια. Δεν ξέρω τι απέγιναν. Ο δε πολύπαθος ΟΣΕ θα μπορούσε να αποτελέσει μεταφορικό κόμβο μεγάλου μέρους του διαμετακομιστικού εμπορίου των Βαλκανίων. Για τα λιμάνια δε, κάθε φλυαρία είναι περιττή, οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί την αξία τους. Φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν την ηγεσία ικανών και έντιμων ανθρώπων, εξέλιξη που φαντάζει ως ουτοπία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Κλείνω με δύο ακόμα παρατηρήσεις. Θεωρώ πολύ ωφέλιμη την εισαγωγή των δημόσιων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο. Διότι αυτόματα καθίστανται αντικείμενο παρακολούθησης εκατοντάδων επενδυτών, καθώς και του οικονομικού τύπου. Η λαμογιά και η ρεμούλα συνεπώς δυσκολεύουν (όχι ότι δεν θα βρουν τρόπους, αλλά ας τους δυσκολέψουμε και λίγο). Δεν είναι τυχαίο ότι τα χειρότερα όργια σπατάλης συνέβησαν στον ΟΣΕ…Τέλος, αναλογιστείτε και κάτι ακόμα. Η ρητορική περί της αποκρατικοποίησης των φυσικών μονοπωλίων είναι πολύ δημοφιλής στους κύκλους του αμερικανόφερτου IMF. Παρόλαυτα, αναρωτιέμαι αν θα εισηγείτο το Ταμείο την πώληση αμερικάνικων λιμανιών σε Κινέζους επενδυτές; (και οι ΗΠΑ της Μιχαλούς χρωστάνε, ας μην το ξεχνάμε). Θα τολμούσα να πω, πως όχι.

Θανατηφόρες Ατάκες

The exchange between Churchill & Lady Astor:


< >She said, "If you were my husband I'd put poison in your tea."

< >He said, "If you were my wife, I'd drink it."

< >==============================================
A member of Parliament to Disraeli: "Sir, you will either die on the gallows or of some unspeakable disease."

< >"That depends, Sir," said Disraeli, "whether I embrace your policies or your mistress."

< >============================================
"He has all the virtues I dislike and none of the vices I admire.

< >Winston Churchill
< >=============================================
"He has never been known to use a word that might send a reader to the dictionary."

< >William Faulkner (about Ernest Hemingway).

< >==============================================
"He has no enemies, but is intensely disliked by his friends.."

< >Oscar Wilde

< >==============================================
"I am enclosing two tickets to the first night of my new play; bring a friend.... if you have one."

< >George Bernard Shaw to Winston Churchill

< >==============================================
< >"Cannot possibly attend first night, will attend second .... if there is one."

< >Winston Churchill's response

< >==============================================
"I feel so miserable without you; it's almost like having you here."

< >Stephen Bishop

< >==============================================
"In order to avoid being called a flirt, she always yielded easily."

< >Charles, Count Talleyrand

< >==============================================
"He loves nature in spite of what it did to him."

< >Forrest Tucker

< >==============================================
"Why do you sit there looking like an envelope without any address on it?"

< >Mark Twain

< >==============================================
"His mother should have thrown him away and kept the stork."

< >Mae West

< >==============================================
"Some cause happiness wherever they go; others, whenever they go.."

< >Oscar Wilde

< >==============================================
"He has Van Gogh's ear for music."

< >Billy Wilder

Αργόσχολοι Ακαδημαϊκοί

http://www.econ.ucalgary.ca/fac-files/rjo/wp0807.pdf

Το τελευταίο κάστρο της μεταπολίτευσης

Το τελευταίο συμβολικό κάστρο της μεταπολίτευσης, το πανεπιστημιακό άσυλο, είναι θέμα χρόνου να πέσει. Θέσμοι που δεν είναι έμπρακτα χρήσιμοι, η κοινωνία τείνει να τους αποβάλλει. Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει. Πάντα υπάρχει μια αδράνεια, μια αντίσταση στην αλλαγή, που συνεπάγεται απλώς μια χρονική μετάθεση και τίποτε παραπάνω. Κακά τα ψέμματα, σε μια αληθινή δημοκρατία, οι ιδέες και η ελευθερία του λόγου προστατεύονται εκ των πραγμάτων. Από την άλλη ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, δεν πρόκειται να κολλήσει στη συναίνεση ή μη των όποιων πρυτανικών αρχών.

Η χρονική συγκυρία όμως που η αντιπολίτευση έθεσε το ζήτημα είναι εντελώς ακατάλληλη. Η περίοδος είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, για να ρισκάρεις μια ενδεχόμενη κοινωνική αναταραχή εξαιτίας μιας μεταρρύθμισης που ενώ είναι επίπονη, δεν έχει καμία πρακτική σημασία. Η κυβέρνηση το γνωρίζει και για αυτό το λόγο θα εναντιωθεί σθεναρά σε οποιαδήποτε συζήτηση περί της κατάργησης του ασύλου, παρόλο που φυσικά δεκάρα δεν δίνει για το άσυλο. Και όντως, για ποιο λόγο να δώσει την αφορμή για μια κοινωνική σύγκρουση που φέρει μια πιθανότητα αποσταθεροποιήσης της χώρας (που δεν θέλει και πολύ για να εκτροχιαστεί); Αν για κάτι παραδέχομαι τους πασόκους είναι η πονηριά τους. Διάβολοι, στην κυριολεξία. Ένας Άδωνις, λόγου χάρη, θα είχε αιματοκυλίσει την Ελλάδα. Από την άλλη, οι σατανάδες αυτοί περνάνε ότι όργια θέλουν και δεν ανοίγει ρουθούνι.

Στο μεταξύ, η δεξιά αντιπολίτευση -που έφερε το θέμα στο προσκήνιο- γνωρίζει και αυτή με τη σειρά της ότι δεν είναι κατάλληλη η στιγμή. Όμως μυρίστηκε αίμα. Ολοένα μεγαλώνει η αγανάκτηση μιας διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας του κόσμου με αυτά τα θέματα και είναι κρίμα αυτή η τάση να μην κεφαλαιοποιηθεί πολιτικά. Πρώτος διδάξας: το ΛΑΟΣ.

Η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να υπερασπίσει σθεναρά το άσυλο. Με κάποια απροθυμία πάντως από την πλευρά του Περισσού (για τη δεδομένη χρονική στιγμή). Η πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ είναι εγκρατής και πειθαρχημένη.Αν μη τι άλλο θα σιχτιρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ και τις πρωτοβουλίες του.

Όσο για αυτούς τους συριζαίους...Τι μπορεί να πει κανείς; Η βλακεία σε όλη της το μεγαλείο. Αναρωτιέσαι αν τελικά είναι ηλίθιοι ή βαλτοί. Διότι ακόμα και ένα μικρό παιδί μπορεί να καταλάβει ότι η κατάχρηση ενός δικαιώματος σηματοδοτεί την αρχή του τέλους του. Αν φάει όλη τη μερέντα μονοκοπανιάς και βαρυστομαχιάσει, η μαμά του δεν θα του ξαναπάρει. Στην ήδη ξεχειλωμένη έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου κατάφεραν, λοιπόν, να δώσουν ένα καίριο χτύπημα. Επίσης κατάφεραν να οξύνουν τις αντιδράσεις του συντηρητικού μέρους της κοινωνίας απέναντι στη λαθρομετανάστευση, να επιταχύνουν εξελίξεις (φυσικά δυσάρεστες για τους παράνομους μετανάστες) και τέλος να κάνουν τον Άδωνι να φαίνεται κάπως πιο συμπαθής. Ειδικά, αυτό το τελευταίο πρόκειται όντως περί αξιοθαύμαστου κατορθώματος.