Το αυγό του φιδιού

Το μεταναστευτικό πλέον εξελίσσεται σε ένα ακόμα αγκάθι για την Ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, αυτή η εξέλιξη οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στη δειλία των εκάστοτε κυβερνήσεων να αγγίξουν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Επί της ουσίας, όλες οι κεντρώες πολιτικές δυναμείς (κεντροδεξιά και κεντροαριστερά) αποφεύγουν διακριτικά το εν λόγω ζήτημα, τρομαγμένοι από την αριστερίστικη ιδεολογική τρομοκρατιά που καραδοκεί στη γωνία να αποδώσει ελαφρά την καρδία τον επονείδιστο τίτλο του ρατσιστή, του ξενοφοβικού ή του φασίστα σε οποιονδήποτε τολμήσει να προσεγγίσει ένα τέτοιο πρόβλημα με πραγματισμό. Αντιθέτως, η επικρατούσα ρητορική στο δημόσιο διάλογο διακατέχεται από μια ακατάσχετη ηθικολογία που ενώ σε όρους πολιτικής ορθότητας σκοράρει ψηλά, στην πράξη είναι εντελώς άχρηστη και δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα.

Η δε διακριτική απουσία του κεντρώου (με την ευρεία έννοια) χώρου αφήνει ένα τεράστιο πολιτικό κενό που έρχεται να καλύψει η ακροδεξιά. Η ακροδεξιά που φυσικά δεν διστάζει να υιοθετήσει ακραίο αντι-μεταναστευτικό λόγο, αφού ουδόλως την απασχολεί η κριτική των Τσιπρολαζόπουλων, ίσα ίσα την ενισχύει κιόλας. Η ακροδεξιά αυτή τη στιγμή έχει δύο εκφάνσεις. Το κοινοβουλευτικό ΛΑΟΣ που έχει φροντίσει με ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά το ζήτημα και τη νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, η οποία πλέον αντιπροσωπεύεται και στο δημοτικό συμβούλιο! Η γραφικότητα του φωνακλά μπουμπούκου ομολογώ ότι δεν με ενοχλεί ιδαίτερα, αλλά τα φασιστικά καθάρματα της νεοναζιστικής οργάνωσης μου προκαλούν αηδία και δυστυχώς φοβάμαι ότι επίκειται περαιτέρω ισχυροποιήση τους.

Όπως άλλωστε επίκειται αύξηση των κρουσμάτων ρατσισμού και ξενοφοβίας εναντίων των μεταναστών. Ήδη γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων συμβάντων, είναι σίγουρο ότι θα πληθύνουν. Μια εξαιρετικά δυσάρεστη  καιτοί προβλέψιμη εξέλιξη. Την ευθύνη την έχει το πολιτικό σύστημα που εμπρός από ένα άλλο ακόμα κοινωνικό πρόβλημα επιδεικνύει τη γνωστή του ανεπάρκεια και ευθυνοφοβία. Την ηθική αυτουργία του εγκλήματος την αποδίδω στην ιδεολογική τρομοκρατία του αριστερισμού (εδώ πρέπει να διαφοροποιήσουμε τον αριστερισμό από την Αριστερά), διότι εμποδίζει με έμμεσο, αλλά  αποτελεσματικό τρόπο, την υιοθέτηση μέτρων που ναι μεν σε πρώτο χρόνο θα φάνταζαν αυστηρά, αλλά σε δεύτερο χρόνο θα απέτρεπαν τα πολύ χειρότερα. Αντιθέτως επιλέχθηκε να μην παρθεί κανένα μέτρο σε πρώτο χρόνο με ντερμινιστική συνέπεια να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου σε δεύτερο χρόνο. Ουκ ολίγες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες του θλιβερού αυτού μοτίβου.

Έκκληση προς όποια υγιή πολιτικά κύτταρα έχουν απομείνει. Εξετάστε ανοιχτά το θέμα της μετανάστευσης δίχως ταμπού και επιφυλάξεις. Η πολιτική ορθότητα δεν έλυσε και ούτε πρόκειται να λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα. Ο αριστερισμός πνέει τα λοίσθια. Ενισχύθηκε χάρη στα βλαχαδερά της χούντας, αλλά αυτή του η ενίσχυση δεν ήταν ποτέ αυτόφωτη αλλά μάλλον το υπο-προϊόν μιας απέχθειας απέναντι στη χούντα και σε ότι αυτή εκπροσωπεί. Δεν χρειάζεται άλλο να συσκοτίζει το δημόσιο διάλογο με την υποκριτική του πολιτική ορθότητα και τον εκ του πονηρού προερχόμενο ανθρωπισμό.

Πολλές φορές μια δυσάρεστη απόφαση σήμερα, μας γλιτώνει από πολύ πιο δυσάρεστες αποφάσεις αύριο. Είναι σαφές τι προστάζει η κοινή λογική να πράξουμε.