To τέλος της παρασιτοκρατίας

Διαβάσαμε τις προάλλες στα νέα, για τρεις εφοριακούς του ΣΔΟΕ που συνελήφθησαν επ’αυτοφώρω με προσημειωμένα  χαρτονομίσματα. Ιδιαίτερα διασκεδαστική ήταν η δικαιολογία του ενός, άφησε, ισχυρίζεται, το σακάκι του κρεμασμένο και εντελώς τυχαία κάτι ασκόπως περιφερόμενα χαρτονομίσματα βρήκαν θαλπωρή στις ζεστές του τσέπες. Δικαιολογία ανάλογης ποιότητας με το «ήταν χαλασμένο το λάστιχο που συγκρατούσε το σορτσάκι μου» του Μήτρογλου στον αθλητικό δικαστή όταν κατέβασε τα βρακιά του στους φιλάθλους του Πανιωνίου. Περιττό να πω ότι αν ήμουν δικαστής θα φρόντιζα να εξαντλήσω όλη την αυστηρότητα του νόμου πάνω στην κεφάλα του, μόνο και μόνο για τη θρασύτατη προσβολή της νοημόσυνης μας.

Το θετικό της όλης υπόθεσης είναι όμως άλλο, ότι ο εκβιαζόμενος επιχειρηματίας αποφάσισε να μην υποκύψει και να καταγγείλει το συμβάν στις αρχές. Καθόλου τυχαία αντίδραση, γέννημα θρέμμα των  καιρών που διανύουμε.  Σε άλλες εποχές, τότε που το χρήμα έρεε άφθονο από τσέπη σε τσέπη, ο ίδιος μικροεπιχειρηματίας μπορεί να σκεφτόταν διαφορετικά: «Ας δώσω κατιτίς και στο λαμόγιο να μην το έχω μέσα στα πόδια μου». O tempora o mores! H αφθονία μας κάνει πιο επιεικής στη διαφθορά. Αντίθετα, η στενότητα των πόρων μας αναγκάζει να επανεξετάζουμε πολύ προσεκτικά που τους σπαταλάμε. Διότι, όταν ο άλλος με πολύ ζόρι κάνει κουμάντο να πληρώσει τις δόσεις της τράπεζας, τους εργαζόμενους του, τους προμηθευτές του, τα νοίκια και να μείνει και κάτι για την οικογένεια του, τότε εσύ που εκβιαστικά και μαφιόζικα του ζητάς να σου πληρώσει χαράτσι με το έτσι θέλω, παίζεις με τη φωτιά. Αν είναι λογικός άνθρωπος θα σε καταγγείλει, αν είναι και λίγο παλαβός μπορεί να σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα μέσα στην απελπισία του και την οργή του.

Μην τρέφετε καμία αμφιβολία, η παρασιτοκρατία που τα προηγούμενα χρόνια ζούσε και βασίλευε, την περιμένουν  δύσκολα χρόνια. Τα κάθε λογής λαμόγια πλέον θα φτύνουν αίμα για να εξασφαλίσουν το παντεσπάνι υμών των επιούσιων. Διότι, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Αλλά και ο έχων, πλέον αγρίεψε, οπότε πάλι δεν θα λάβεις, αγαπητό λαμόγιο. Μπορώ να πω ότι σχεδόν τους λυπάμαι. Είχαν δομήσει τη ζωή τους τόσο όμορφα και τακτοποιημένα. Με τη μερσεντές τους ή την καγιέν (δεν ξέρω γιατί δείχνουν τέτοια προτίμηση στο εν λόγω μοντέλο, ίσως λόγω της κακογουστιάς του), τη μεζονέτα, την αυθαίρετη βίλα, την καλοντυμένη στα γκουτσι και τα μπερμπερι κυρά, το κακομαθημένο κωλόπαιδο με το κάμπριο, τα ακριβά δώρα στη λαϊκιά γκόμενα. Σχεδόν ονειρικά όλα αυτά, αλλά πως θα τα συντηρήσεις τώρα;

Είναι σαφές ότι η στενότητα των πόρων μας αναγκάζει να επαναξιολογούμε την κατανομή τους. Δίνεις απόλυτη προτεραιότητα στο αναγκαίο και ύστερα αναζητείς ενδελεχώς το περιττό προκειμένου να το περικόψεις. Αυτή η απλή στρατηγική είναι αποκύημα της ανάγκης και εφαρμόζεται ή θα εφαρμοστεί τόσο σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο όσο και σε συλλογικό. Έτσι θα πράξει ο απλός οικογενειάρχης προκειμένου να του βγουν οι λογαριασμοί του, έτσι θα πράξει ο επιχειρηματίας προκειμένου να μην πέσει έξω και το κλείσει το μαγαζί, έτσι θα πράξει ακόμα και το ίδιο το κράτος.

Όσοι είναι χρήσιμοι στην κοινωνία, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Ας συνεχίσουν να είναι χρήσιμοι (δύο φορές πιο χρήσιμοι αν είναι δυνατόν) και ας διεκδικήσουν σθεναρά αυτό που αξίζουν. Οι άχρηστοι και τα λαμόγια που έχουν μάθει τόσα χρόνια να παρασιτούν εις βάρος μας πλέον θα τα βρουν μπαστούνια. Ένα είδος κοινωνικού δαρβινισμού θα φροντίσει έτσι ώστε τα μικροαστικά λαμόγια να καταντήσουν προστατευόμενο είδος υπό εξαφάνιση. Αλλά τι είπα; Μικροαστικά. Με τα μεγαλαμόγια τι θα γίνει; Εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα. Διότι τα μεγάλα ψάρια έχουν τη τεχνογνωσία, την πληροφόρηση αλλά κυριώς την ευφυία να αντιλαμβάνονται που τους πέρνει και που όχι. Έχοντας λουφάξει αυτό τον καιρό, περιμένουν να περάσει η μπόρα και πολύ πιθανόν στο τέλος να τη σκαπουλάρουν κιόλας. Το μέσο μυστακοφόρο βλαχαδερό όμως που θα βγει έξω προς άγραν τροφής για να πληρώσει τη δόση της μερσεντές, την έχει κάτσει. Ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς. Επιτέλους, η διαφθορά θα γίνει ελιτίστικη όπως τον παλιό καλό καιρό! Μα θα μου πεις, είναι λόγος αυτός για να χαιρόμαστε; Φευ! Δεν καλλιεργώ αυταπάτες περί ιδανικών κοινωνιών. Πάντοτε θα υπάρχει μια μικρή μειοψηφία αχρείων που θα προσπαθεί να ζει καλά (πολύ καλά βασικά) εις βάρος των υπολοίπων. Αλλά, σκεπτόμενος πραγματιστικά, προτιμώ αυτή την εκδοχή από το να πρέπει να αντιμετωπίσω δεκάδες μικρολαμόγια στην καθημερινότητα μου, που κάποιος τους έπεισε ότι ακόμα και ένας αμόρφωτος, άξεστος καράβλαχος σαν και του λόγου τους έχει δικαιώμα στην ευζωία, στο πατέ, στην παραλιακή, στο timex και στην κούρσα με τα δερμάτινα καθίσματα.