Κατά την διάρκεια της επανάστασης του ΄21, κάπου κοντά στην Τρίπολη, συνέβη το εξής περιστατικό. Ο Τούρκος στρατηγός έμαθε ότι ένα γειτονικό λόφο τον υπερασπιζόταν ένας μοναχά Έλληνας. Στέλνει, λοιπόν, πέντε στρατιώτες του να τον καταλάβουν. Τουφεκίδι, πιστολίδι, καπνοί και ορυμαγδοί και ύστερα άκρα του τάφου σιωπή. Κανείς δεν γύρισε πίσω...Στέλνει τότε ένα απόσπασμα από δέκα αυτή την φορά στρατιώτες. Μια από τα ίδια. Χαλασμός κυρίου και ύστερα νέκρα. Δεν πτοείται και ετοιμάζει ένα ακόμα ισχυρότερο απόσπασμα, αποτελούμενο από δεκαπέντε πάνοπλους στρατιώτες. Χαλασμός κυρίου πάλι και ύστερα από κάποια ώρα, επιστρέφει αιμόφυρτος σε μαύρα χάλια, ένας από τους στρατιώτες του, που κατάφερε και γλίτωσε από του χάρου τα δόντια.
- Μουσταφάμπεη μου...δεν είναι ENAΣ ο Έλληνας, ΔΥΟ είναι που φυλάνε το λόφο! Ψέλλισε, ξέπνοος.
Φωνάζει ο Τούρκος στρατηγός τότε αυτόν που του έδωσε την πληροφορία ότι ένας μόνο φυλούσε τον λόφο, τον καθαρίζει με συνοπτικές διαδικασίες με το γιαταγάνι του και καλεί έναν άλλον στρατιώτη που παρουσιάζεται μπροστά του τρεμάμενος και κάτωχρος.
-Τσακίσου πάρε μια λευκή σημαία και πήγαινε να διαπραγματευτείς με τους γκιαούρηδες!
Φεύγει σφαίρα ο Τουρκαλάς και από την τρομάρα του ξεχνάει μέχρι και το τουφέκι του να πάρει μάζι..Ύστερα από λίγα λεπτά, αντιλαλούν πάλι βρισίδια, τουφεκιές, χαμός...και ύστερα ησυχία. Επιστρέφει καταιδρωμένος με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ο Τούρκος στρατιώτης.
-Τι έγινε; Τον ρωτάει γεμάτος αγωνία ο Μουσταφάμπεης.
-Φθάνω εκεί, που λες αφέντη μου, και τους φωνάζω: "Θέλω να μιλήσω με τον αρχηγό σας" και οι γκιαούρηδες σκοτωθήκαν μεταξύ τους!!!
Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
H ιστορία επαναλαμβάνεται.
Τι αλιεύει κανείς στο ιντέρνετ!
εφημερίδα "Νέος Αγών", Καρδίτσα, 27/7/1956
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Χρήστος το -η με -ι.
Ο Josef, ήρωας του Κάφκα στην Δίκη, συλλαμβάνεται και προσπαθεί απεγνωσμένα να μάθει γιατί κατηγορείται. Αντιμέτωπος με μια χαοτική γραφειοκρατία αδυνατεί να βρει ποιος τον κατηγορεί και γιατί. Κανείς δεν γνωρίζει και ούτε έχει την διάθεση να ψάξει. Όλοι απλά εκτελούν εντολές και τηρούν κανόνες. Στο τέλος οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα, εντελώς αποκαμωμένος, δεν τον ενδιαφέρει πλέον να μάθει για ποιο πράγμα είναι κατηγορούμενος.
Οι κριτικοί υποστηρίζουν ότι η ιστορία του Κάφκα είναι αλληγορική. Υπαρξιακά προβλήματα αποτελούν το υπόστρωμα της σκοτεινής ιστορίας, λένε. Άλλοι ότι σκιαγραφεί με τρόπο παραβολικό το Εβραϊκό ζήτημα. Αμ, δε! Είμαι σίγουρος ότι ο Κάφκα κυριολεκτούσε. Τίποτε το αλληγορικό ή μεταφορικό, καμία παραβολή... το ανθρωποφάγο τέρας της γραφειοκρατίας κατακεραύνωνε ο άνθρωπος γιατί μάλλον πέρασε ότι πέρασα και εγώ σήμερα, καθώς προσπαθούσα να βγάλω άκρη με αυτό το @#@#@ το πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.
Πάω που λέτε στη μονάδα μου το πρωί." Ήρθε το χαρτί της μειωμένης θητείας;", ρωτάω τον λοχαγό. Όχι, μου λέει. Μου ΄ρχεται ταμπλας! (σημειώτεον τον τελευταίο χρόνο πρέπει να το έχω πάει το κωλόχαρτο τουλάχιστον 2-3 φορές). Τρέχω στο Ρουφ, ευτυχώς δεν είχε ουρά, διότι όταν έχει εκεί ουρά μιλάμε για ΟΥΡΑ, όχι αστεία. Στο γραφείο καθόταν μια γνώριμη από άλλες επισκέψεις αξιωματικός. Με το που την βλέπω, με λούζει κρύος ιδρώτας...ωχ λέω "την κάτσαμε την βάρκα" και μπαίνω δειλά δειλά στο ανήλιαγο γραφείο.
Τι είχε ανακαλύψει κάποιο μοβόρο τσακάλι της γραφειοκρατίας;
Το Χρίστος λέει κάπου είχε γραφτεί με -η !!!!
Τρομερή παρατηρητικότητα, δεν λέω. Πρέπει να έχει κάνει τρομερή εξάσκηση στο "Βρες τις διαφορές". Σε τόση χαρτούρα έπεσε το μάτι του στο ρημάδι το -η! Και φυσικά η κρατική μηχανή μπλόκαρε, ευθύς. Γιατί σου λέει: άλλο ο Χρίστος Κ του Γ και της Μ και άλλο ο Χρήστος Κ του Γ και της Μ (σημειωτέον οι δύο αυτοί μούργοι μένουν στην ίδια διεύθυνση, τι σύμπτωσις!). Και άντε να στέλνουν χαρτιά πίσω στο δήμο και άντε ο δήμος πάλι πίσω σε αυτούς να διελευκανθεί αν το -η είναι -ι.
Ε, λοιπόν έγινε ένας μικρός χαμός στη στρατολογία. Και αφού τσακώθηκα με μια ταγματάρχη, μια ανθυπολοχαγό και έναν υπολοχαγό (ένα λοχαγός μου έλειπε ρε γαμώτο και θα έκλεινα φλος του ταγματάρχη!) έφυγα με την διαβεβαιώση ότι το κωλόχαρτο θα σταλεί αυθημερόν στην μονάδα μου.
Τι να σας πω; Αν δεν το δω με τα μάτια μου και δεν το ψηλαφήσω....δεν πιστεύω τίποτε. Δικαιώθηκε περίτρανα και σοφός φίλος μου που έλεγε ότι αν δεν βγείς από την πύλη με την αστυνομική σου ταυτότητα δαγκωμένη στο στόμα και το απολυτήριο ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ....τίποτε δεν έχει τελειώσει.
Οι κριτικοί υποστηρίζουν ότι η ιστορία του Κάφκα είναι αλληγορική. Υπαρξιακά προβλήματα αποτελούν το υπόστρωμα της σκοτεινής ιστορίας, λένε. Άλλοι ότι σκιαγραφεί με τρόπο παραβολικό το Εβραϊκό ζήτημα. Αμ, δε! Είμαι σίγουρος ότι ο Κάφκα κυριολεκτούσε. Τίποτε το αλληγορικό ή μεταφορικό, καμία παραβολή... το ανθρωποφάγο τέρας της γραφειοκρατίας κατακεραύνωνε ο άνθρωπος γιατί μάλλον πέρασε ότι πέρασα και εγώ σήμερα, καθώς προσπαθούσα να βγάλω άκρη με αυτό το @#@#@ το πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.
Πάω που λέτε στη μονάδα μου το πρωί." Ήρθε το χαρτί της μειωμένης θητείας;", ρωτάω τον λοχαγό. Όχι, μου λέει. Μου ΄ρχεται ταμπλας! (σημειώτεον τον τελευταίο χρόνο πρέπει να το έχω πάει το κωλόχαρτο τουλάχιστον 2-3 φορές). Τρέχω στο Ρουφ, ευτυχώς δεν είχε ουρά, διότι όταν έχει εκεί ουρά μιλάμε για ΟΥΡΑ, όχι αστεία. Στο γραφείο καθόταν μια γνώριμη από άλλες επισκέψεις αξιωματικός. Με το που την βλέπω, με λούζει κρύος ιδρώτας...ωχ λέω "την κάτσαμε την βάρκα" και μπαίνω δειλά δειλά στο ανήλιαγο γραφείο.
Τι είχε ανακαλύψει κάποιο μοβόρο τσακάλι της γραφειοκρατίας;
Το Χρίστος λέει κάπου είχε γραφτεί με -η !!!!
Τρομερή παρατηρητικότητα, δεν λέω. Πρέπει να έχει κάνει τρομερή εξάσκηση στο "Βρες τις διαφορές". Σε τόση χαρτούρα έπεσε το μάτι του στο ρημάδι το -η! Και φυσικά η κρατική μηχανή μπλόκαρε, ευθύς. Γιατί σου λέει: άλλο ο Χρίστος Κ του Γ και της Μ και άλλο ο Χρήστος Κ του Γ και της Μ (σημειωτέον οι δύο αυτοί μούργοι μένουν στην ίδια διεύθυνση, τι σύμπτωσις!). Και άντε να στέλνουν χαρτιά πίσω στο δήμο και άντε ο δήμος πάλι πίσω σε αυτούς να διελευκανθεί αν το -η είναι -ι.
Ε, λοιπόν έγινε ένας μικρός χαμός στη στρατολογία. Και αφού τσακώθηκα με μια ταγματάρχη, μια ανθυπολοχαγό και έναν υπολοχαγό (ένα λοχαγός μου έλειπε ρε γαμώτο και θα έκλεινα φλος του ταγματάρχη!) έφυγα με την διαβεβαιώση ότι το κωλόχαρτο θα σταλεί αυθημερόν στην μονάδα μου.
Τι να σας πω; Αν δεν το δω με τα μάτια μου και δεν το ψηλαφήσω....δεν πιστεύω τίποτε. Δικαιώθηκε περίτρανα και σοφός φίλος μου που έλεγε ότι αν δεν βγείς από την πύλη με την αστυνομική σου ταυτότητα δαγκωμένη στο στόμα και το απολυτήριο ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ....τίποτε δεν έχει τελειώσει.
Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010
Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη Ν. Ζηλανδία
Αλιεύσα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Ελευθεροτυπίας το οποίο δημοσιεύτηκε στις 27/09/2004. Περιγράφει την ριζοσπαστική μεταρρύθμιση που έλαβε χώρα στη Ν.Ζηλανδία, αναφορικά με το εκπαιδευτικό της σύστημα, όταν τα πράγματα έδειχναν ότι δεν πάει άλλο. Σημείο κλειδί είναι η εξής φράση (που υπερτονίζω και στο κείμενο): η παροχή διάφορων κοινωνικών υπηρεσιών έχει στόχο να ωφελήσει τους αποδέκτες και όχι τους παραγωγούς
του Τάκη Μίχα
Στα μέσα της δεκαετίας του '80 έγινε συνείδηση στον πολιτικό κόσμο ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στη Νέα Ζηλανδία χώλαινε σοβαρά. Σύμφωνα με υπολογισμούς, το 30% των παιδιών είχαν σοβαρά προβλήματα - ιδιαίτερα αυτά που προέρχονταν από τις χαμηλότερες κοινωνικοοικονομικές τάξεις. Ολα αυτά, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 20 έτη το κράτος αύξανε συνεχώς τις δαπάνες της παιδείας. Η νέα κυβέρνηση των Εργατικών, που είχαν κερδίσει τις εκλογές, αποφάσισε να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να προσπαθήσει να υπολογίσει την απόδοση κάθε δολαρίου που εδαπανάτο για την εκπαίδευση. Προς το σκοπό αυτόν, προσέλαβε ξένους συμβούλους (διότι δεν εμπιστευόταν τους ειδήμονες των διαφόρων υπουργείων). Η σημαντικότερη ανακάλυψη την οποία έκαναν ήταν ότι το 70% των δαπανών για την παιδεία απορροφούνταν από τη γραφειοκρατία. Προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, η κυβέρνηση προχώρησε σε βαθύτατη αποκέντρωση και ανεξαρτητοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος, ενώ παράλληλα μείωσε δραστικά τον αριθμό των απασχολουμένων στο υπουργείο Παιδείας. Η διαχείριση κάθε σχολείου (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο) πέρασε στα χέρια ενός διοικητικού συμβουλίου, το οποίο εκλεγόταν απ' ευθείας από τους γονείς των παιδιών που φοιτούσαν εκεί. Το συμβούλιο αυτό έπαιρνε τις κυριότερες αποφάσεις για την καθημερινή λειτουργία του σχολείου, συμπεριλαμβανομένων των αποφάσεων που αφορούσαν την πρόσληψη και απόλυση δασκάλων/καθηγητών.
Στην αρχή της σχολικής χρονιάς, η κυβέρνηση παρείχε σε κάθε σχολείο ένα καθορισμένο ποσό, βασισμένο στον αριθμό των μαθητών που ήταν εγγεγραμμένοι εκεί. Το σχολείο μπορούσε να δαπανήσει αυτά τα χρήματα όπως ήθελε, χωρίς να υπόκειται σε κανέναν περιορισμό. Παράλληλα, δόθηκε στους γονείς το δικαίωμα να επιλέγουν σε ποιο σχολείο θα στέλνουν τα παιδιά τους. Αυτά τα μέτρα είχαν αποτέλεσμα τα δημόσια σχολεία να αρχίσουν να συναγωνίζονται μεταξύ τους για την προσέλκυση μαθητών. Μέσα σε μια ημέρα 4.500 σχολεία άρχισαν να ακολουθούν το νέο σύστημα.
Η μεταρρύθμιση, όμως, δεν παρέμεινε μόνο στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Αγκάλιασε και την ιδιωτική. Το κράτος έδωσε τη δυνατότητα στους γονείς να επιλέγουν σε ποιο σχολείο θα έστελναν το παιδί τους. Αν κάποιος αποφάσιζε να το στείλει στο ιδιωτικό, το κράτος θα κατέβαλλε στο ιδιωτικό σχολείο το αντίστοιχο ποσό, το οποίο αντιστοιχούσε με το ποσό που κατέβαλλε στο δημόσιο για κάθε μαθητή. Στην αρχή το μέτρο αυτό αντιμετωπίστηκε με μαζική κατακραυγή διότι πολλοί φοβήθηκαν ότι θα είχε αποτέλεσμα τη μαζική έξοδο των μαθητών από τα δημόσια σχολεία και τη μετάβασή τους στα ιδιωτικά, τα οποία άλλωστε παρουσίαζαν εκπαιδευτική ανωτερότητα, η οποία είχε υπολογιστεί σε 15%. Ομως αυτό δεν συνέβη. Αντίθετα, η διαφορά μεταξύ των ιδιωτικών και δημόσιων σχολείων εξανεμίστηκε σε διάστημα περίπου ενός έτους.
Ο λόγος ήταν απλός. Αίφνης, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές των δημόσιων σχολείων ανακάλυψαν ότι αν έχαναν όλους τους μαθητές τους θα έχαναν και την κρατική χρηματοδότηση, με τελική συνέπεια να χάσουν και τις θέσεις τους. Στην αρχή, όταν ξεκίνησε η μεταρρύθμιση, 85% των μαθητών φοιτούσαν σε δημόσια σχολεία και το υπόλοιπο 15% σε ιδιωτικά. Τον πρώτο χρόνο των μεταρρυθμίσεων το ποσοστό εκείνων που πήγαιναν σε ιδιωτικά αυξήθηκε σε 20%. Ομως, τρία έτη μετά, το 87% των μαθητών φοιτούσε σε δημόσια σχολεία.
Φυσικά, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που εφαρμόστηκε στη Νέα Ζηλανδία δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Αντιπροσώπευε έναν νέο διαφορετικό τρόπο σκέψης, που αφορούσε εν γένει τη λειτουργία και το ρόλο του κράτους. Το νέο αυτό τρόπο σκέψης προέβαλε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση όταν πήρε την εξουσία. Η νέα συλλογιστική βασίστηκε σε δύο πόλους:
*Στην αναγνώριση του γεγονότος ότι η παροχή διάφορων κοινωνικών υπηρεσιών έχει στόχο να ωφελήσει τους αποδέκτες και όχι τους παραγωγούς. Ετσι π.χ. ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν τα σχολεία δεν είναι για να διορίζονται οι καθηγητές και οι γραφειοκράτες του υπουργείου Παιδείας, αλλά για να μαθαίνουν γράμματα οι μαθητές.
*Στην αυστηρή αξιολόγηση των αποτελεσμάτων μιας συγκεκριμένης κοινωνικής δαπάνης. Κάθε δαπάνη θα έπρεπε να αξιολογείται στη βάση του ερωτήματος: «Τι δημόσιο όφελος αντιστοιχεί σε αυτό το ποσό χρήματος;».
Τα δύο αυτά ερωτήματα σήμερα, στις περισσότερες δυτικές χώρες θεωρούνται αυτονόητες κοινοτοπίες. Το γεγονός όμως ότι σε ορισμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, αυτά θεωρούνται ανατρεπτικά, απλά δείχνει πόσο έχει αποκλίνει ο εγχώριος τρόπος σκέψης από τις βασικές αρχές του ορθολογισμού.
του Τάκη Μίχα
Στα μέσα της δεκαετίας του '80 έγινε συνείδηση στον πολιτικό κόσμο ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στη Νέα Ζηλανδία χώλαινε σοβαρά. Σύμφωνα με υπολογισμούς, το 30% των παιδιών είχαν σοβαρά προβλήματα - ιδιαίτερα αυτά που προέρχονταν από τις χαμηλότερες κοινωνικοοικονομικές τάξεις. Ολα αυτά, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 20 έτη το κράτος αύξανε συνεχώς τις δαπάνες της παιδείας. Η νέα κυβέρνηση των Εργατικών, που είχαν κερδίσει τις εκλογές, αποφάσισε να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να προσπαθήσει να υπολογίσει την απόδοση κάθε δολαρίου που εδαπανάτο για την εκπαίδευση. Προς το σκοπό αυτόν, προσέλαβε ξένους συμβούλους (διότι δεν εμπιστευόταν τους ειδήμονες των διαφόρων υπουργείων). Η σημαντικότερη ανακάλυψη την οποία έκαναν ήταν ότι το 70% των δαπανών για την παιδεία απορροφούνταν από τη γραφειοκρατία. Προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, η κυβέρνηση προχώρησε σε βαθύτατη αποκέντρωση και ανεξαρτητοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος, ενώ παράλληλα μείωσε δραστικά τον αριθμό των απασχολουμένων στο υπουργείο Παιδείας. Η διαχείριση κάθε σχολείου (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο) πέρασε στα χέρια ενός διοικητικού συμβουλίου, το οποίο εκλεγόταν απ' ευθείας από τους γονείς των παιδιών που φοιτούσαν εκεί. Το συμβούλιο αυτό έπαιρνε τις κυριότερες αποφάσεις για την καθημερινή λειτουργία του σχολείου, συμπεριλαμβανομένων των αποφάσεων που αφορούσαν την πρόσληψη και απόλυση δασκάλων/καθηγητών.
Στην αρχή της σχολικής χρονιάς, η κυβέρνηση παρείχε σε κάθε σχολείο ένα καθορισμένο ποσό, βασισμένο στον αριθμό των μαθητών που ήταν εγγεγραμμένοι εκεί. Το σχολείο μπορούσε να δαπανήσει αυτά τα χρήματα όπως ήθελε, χωρίς να υπόκειται σε κανέναν περιορισμό. Παράλληλα, δόθηκε στους γονείς το δικαίωμα να επιλέγουν σε ποιο σχολείο θα στέλνουν τα παιδιά τους. Αυτά τα μέτρα είχαν αποτέλεσμα τα δημόσια σχολεία να αρχίσουν να συναγωνίζονται μεταξύ τους για την προσέλκυση μαθητών. Μέσα σε μια ημέρα 4.500 σχολεία άρχισαν να ακολουθούν το νέο σύστημα.
Η μεταρρύθμιση, όμως, δεν παρέμεινε μόνο στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Αγκάλιασε και την ιδιωτική. Το κράτος έδωσε τη δυνατότητα στους γονείς να επιλέγουν σε ποιο σχολείο θα έστελναν το παιδί τους. Αν κάποιος αποφάσιζε να το στείλει στο ιδιωτικό, το κράτος θα κατέβαλλε στο ιδιωτικό σχολείο το αντίστοιχο ποσό, το οποίο αντιστοιχούσε με το ποσό που κατέβαλλε στο δημόσιο για κάθε μαθητή. Στην αρχή το μέτρο αυτό αντιμετωπίστηκε με μαζική κατακραυγή διότι πολλοί φοβήθηκαν ότι θα είχε αποτέλεσμα τη μαζική έξοδο των μαθητών από τα δημόσια σχολεία και τη μετάβασή τους στα ιδιωτικά, τα οποία άλλωστε παρουσίαζαν εκπαιδευτική ανωτερότητα, η οποία είχε υπολογιστεί σε 15%. Ομως αυτό δεν συνέβη. Αντίθετα, η διαφορά μεταξύ των ιδιωτικών και δημόσιων σχολείων εξανεμίστηκε σε διάστημα περίπου ενός έτους.
Ο λόγος ήταν απλός. Αίφνης, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές των δημόσιων σχολείων ανακάλυψαν ότι αν έχαναν όλους τους μαθητές τους θα έχαναν και την κρατική χρηματοδότηση, με τελική συνέπεια να χάσουν και τις θέσεις τους. Στην αρχή, όταν ξεκίνησε η μεταρρύθμιση, 85% των μαθητών φοιτούσαν σε δημόσια σχολεία και το υπόλοιπο 15% σε ιδιωτικά. Τον πρώτο χρόνο των μεταρρυθμίσεων το ποσοστό εκείνων που πήγαιναν σε ιδιωτικά αυξήθηκε σε 20%. Ομως, τρία έτη μετά, το 87% των μαθητών φοιτούσε σε δημόσια σχολεία.
Φυσικά, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που εφαρμόστηκε στη Νέα Ζηλανδία δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Αντιπροσώπευε έναν νέο διαφορετικό τρόπο σκέψης, που αφορούσε εν γένει τη λειτουργία και το ρόλο του κράτους. Το νέο αυτό τρόπο σκέψης προέβαλε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση όταν πήρε την εξουσία. Η νέα συλλογιστική βασίστηκε σε δύο πόλους:
*Στην αναγνώριση του γεγονότος ότι η παροχή διάφορων κοινωνικών υπηρεσιών έχει στόχο να ωφελήσει τους αποδέκτες και όχι τους παραγωγούς. Ετσι π.χ. ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν τα σχολεία δεν είναι για να διορίζονται οι καθηγητές και οι γραφειοκράτες του υπουργείου Παιδείας, αλλά για να μαθαίνουν γράμματα οι μαθητές.
*Στην αυστηρή αξιολόγηση των αποτελεσμάτων μιας συγκεκριμένης κοινωνικής δαπάνης. Κάθε δαπάνη θα έπρεπε να αξιολογείται στη βάση του ερωτήματος: «Τι δημόσιο όφελος αντιστοιχεί σε αυτό το ποσό χρήματος;».
Τα δύο αυτά ερωτήματα σήμερα, στις περισσότερες δυτικές χώρες θεωρούνται αυτονόητες κοινοτοπίες. Το γεγονός όμως ότι σε ορισμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, αυτά θεωρούνται ανατρεπτικά, απλά δείχνει πόσο έχει αποκλίνει ο εγχώριος τρόπος σκέψης από τις βασικές αρχές του ορθολογισμού.
Σάββατο 3 Ιουλίου 2010
Να μαζευτούμε να Π.Α.Τ.Ε.
Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη στην Ελλάδα ότι αν κάποιος νομίζει ότι έχει δίκιο σε ένα ζήτημα, τότε νομιμοποιείται να διεκδικήσει το δίκιο του με οποιονδήποτε τρόπο: κλείνοντας δρόμους, μπλοκάροντας λιμάνια, καταλαμβάνοντας σχολεία, πανεπιστήμια, δημόσιες υπηρεσίες και ούτω καθεξής. Τονίζω το ρήμα "νομίζω" διότι αν υπήρχε τρόπος να ήμασταν σίγουροι ότι όντως έχει δίκιο σε αυτό που υποστηρίζει, τότε θα μπορούσαμε ως ένα βαθμό να δικαιολογήσουμε ακραίες αντιδράσεις και εκδηλώσεις (μέχρι κάποιο όριο πάλι), αλλά πολλές φορές το ποιός έχει δίκιο δεν είναι πάντα σαφές. Για παράδειγμα, θυμάμαι στο πανεπιστήμιο όταν το τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων είχε οργανώσει σεμινάρια με καλεσμένους στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, η διοργάνωση εμποδίστηκε από 5-6 άτομα μιας μικρής φοιτητικής παράταξης, οι οποίοι νόμιζαν (και νομίζουν) ότι τα στελέχη επιχειρήσεων είναι persona non grata στα πανεπιστήμια και ως εκ τούτου πρέπει να απαγορεύεται η είσοδος τους σε αυτά. Βέβαια, εγώ (και αρκετοί άλλοι) νομίζουμε ότι δεν είναι δα και τόσο παράλογο ένα τμήμα που έχει ως ακαδημαϊκό αντικείμενο την οργάνωση των επιχειρήσεων, να προσκαλεί αντιπροσώπους τους για διάλογο. Δεν βλέπω γιατί το δικό τους "νομίζω" είναι ανώτερο από το δικό μου, έτσι ώστε να μου επιβληθεί στο τέλος η άποψη τους. Πρόκειται περί αυταρχικής αντίδρασης.
Όταν δε τιθεται επί τάπητος το ζήτημα του αυταρχισμού, η απάντηση τους είναι ότι: " Αυταρχική είναι η κυβέρνηση, τα ΜΑΤ, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και αυτή η άθλια ψευδοδημοκρατία που μας καταδυναστεύει". Ενώ πάντως και εγώ είμαι εξαιρετικά δυσαρεστημένος με την προβληματική δημοκρατία του τόπου μας και το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς ότι το προτιμώ χίλιες φορές από ένα ολοκληρωτικό έκτρωμα που θα μου απαγορευόταν δια ροπάλου να φέρω αντίθετη άποψη, να ταξιδέψω εκτός της χώρας και να υποχρεούμαι να αγοράζω είδη πρώτης ανάγκης με το κουπούνι.
Πάμε στα της ελληνικής κρίσης. Πολλοί υποστηρίζουν την ανάγκη να χρεωκοπήσει η χώρα ή να αναδιαπραγματευτεί ριζικά το χρέος της, έτσι ώστε να ρίξει στο καναβάτσο τους πιστωτές της και να μπορέσει να αναπνεύσει. Δεν το αρνούμαι ότι υπάρχει λογική σε αυτό το σχέδιο (μάλιστα με την μορφή της μπλόφας ίσως θα είχε ακόμα περισσότερη λογική), θα απαιτούσε όμως και τεράστιες θυσίες από τον Ελληνικό λαό. Καλό είναι, λοιπόν, να γνωρίζουμε για τι μιλάμε. Σε ακραίες συνθήκες, η χώρα θα αποκλειόταν από τις αγορές κεφαλαίου (ή την χρηματοδότηση του Δ.Ν.Τ αν δεν τηρούσε τους όρους του), αυτό θα σήμαινε ότι από αύριο ο προϋπολογισμός θα έπρεπε να ισοσκελιστεί, δηλαδή θα έπρεπε Δημόσια Έσοδα=Δημόσια Έξοδα ή ισοδύναμα 0% έλλειμμα. Σκεφθείτε τι επώδυνα και αντικοινωνικά μέτρα λαμβάνει η κυβέρνηση σήμερα προκειμένου να μειώσει το έλλειμμα από 13% σε 8% , αν ο στόχος (που πλέον δεν θα ήταν στόχος αλλά περιορισμός) γινόταν το μηδέν, τι μέτρα θα έπρεπε να ληφθούν; Εικάζω Δ.Ν.Τ εις το τετράγωνο!
Δεν ξέρω λοιπόν αν σαν λαός αντέχουμε τόσο σκληρές αποφάσεις. Η ρεαλιστική εναλλακτική είναι η δημοσιονομική προσαρμογή (που πράττει η κυβέρνηση λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα) σε συνδυασμό με αναπτυξιακή πολιτική (που δυστυχώς δεν πράττει). Όπως είπε και ο καθηγητής οικονομικής ιστορίας του Harvard, Νiall Ferguson, που επισκέφθηκε την Ελλάδα πρόσφατα, το εμπόριο και ο ιδιωτικός τομέας είναι η ατμομηχανή της οικονομίας. Πρέπει να δωθούν κίνητρα για την δημιουργία και ανάπτυξη μικρών, δυναμικών και καινοτόμων επιχειρήσεων. Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα και θα αυξηθούν οι εξαγωγές μας, οι εξαγωγές που είναι ο μοναδικός, μα απολύτως ο μοναδικός τρόπος, που μπορεί να εξασφαλίσει την οικονομική ευημερία ενός έθνους. Προς αυτή την κατεύθυνση, δυστυχώς δεν βλέπουμε τίποτε.
Όταν δε τιθεται επί τάπητος το ζήτημα του αυταρχισμού, η απάντηση τους είναι ότι: " Αυταρχική είναι η κυβέρνηση, τα ΜΑΤ, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και αυτή η άθλια ψευδοδημοκρατία που μας καταδυναστεύει". Ενώ πάντως και εγώ είμαι εξαιρετικά δυσαρεστημένος με την προβληματική δημοκρατία του τόπου μας και το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς ότι το προτιμώ χίλιες φορές από ένα ολοκληρωτικό έκτρωμα που θα μου απαγορευόταν δια ροπάλου να φέρω αντίθετη άποψη, να ταξιδέψω εκτός της χώρας και να υποχρεούμαι να αγοράζω είδη πρώτης ανάγκης με το κουπούνι.
Πάμε στα της ελληνικής κρίσης. Πολλοί υποστηρίζουν την ανάγκη να χρεωκοπήσει η χώρα ή να αναδιαπραγματευτεί ριζικά το χρέος της, έτσι ώστε να ρίξει στο καναβάτσο τους πιστωτές της και να μπορέσει να αναπνεύσει. Δεν το αρνούμαι ότι υπάρχει λογική σε αυτό το σχέδιο (μάλιστα με την μορφή της μπλόφας ίσως θα είχε ακόμα περισσότερη λογική), θα απαιτούσε όμως και τεράστιες θυσίες από τον Ελληνικό λαό. Καλό είναι, λοιπόν, να γνωρίζουμε για τι μιλάμε. Σε ακραίες συνθήκες, η χώρα θα αποκλειόταν από τις αγορές κεφαλαίου (ή την χρηματοδότηση του Δ.Ν.Τ αν δεν τηρούσε τους όρους του), αυτό θα σήμαινε ότι από αύριο ο προϋπολογισμός θα έπρεπε να ισοσκελιστεί, δηλαδή θα έπρεπε Δημόσια Έσοδα=Δημόσια Έξοδα ή ισοδύναμα 0% έλλειμμα. Σκεφθείτε τι επώδυνα και αντικοινωνικά μέτρα λαμβάνει η κυβέρνηση σήμερα προκειμένου να μειώσει το έλλειμμα από 13% σε 8% , αν ο στόχος (που πλέον δεν θα ήταν στόχος αλλά περιορισμός) γινόταν το μηδέν, τι μέτρα θα έπρεπε να ληφθούν; Εικάζω Δ.Ν.Τ εις το τετράγωνο!
Δεν ξέρω λοιπόν αν σαν λαός αντέχουμε τόσο σκληρές αποφάσεις. Η ρεαλιστική εναλλακτική είναι η δημοσιονομική προσαρμογή (που πράττει η κυβέρνηση λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα) σε συνδυασμό με αναπτυξιακή πολιτική (που δυστυχώς δεν πράττει). Όπως είπε και ο καθηγητής οικονομικής ιστορίας του Harvard, Νiall Ferguson, που επισκέφθηκε την Ελλάδα πρόσφατα, το εμπόριο και ο ιδιωτικός τομέας είναι η ατμομηχανή της οικονομίας. Πρέπει να δωθούν κίνητρα για την δημιουργία και ανάπτυξη μικρών, δυναμικών και καινοτόμων επιχειρήσεων. Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα και θα αυξηθούν οι εξαγωγές μας, οι εξαγωγές που είναι ο μοναδικός, μα απολύτως ο μοναδικός τρόπος, που μπορεί να εξασφαλίσει την οικονομική ευημερία ενός έθνους. Προς αυτή την κατεύθυνση, δυστυχώς δεν βλέπουμε τίποτε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)