Να μαζευτούμε να Π.Α.Τ.Ε.

Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη στην Ελλάδα ότι αν κάποιος νομίζει ότι έχει δίκιο σε ένα ζήτημα, τότε νομιμοποιείται να διεκδικήσει το δίκιο του με οποιονδήποτε τρόπο: κλείνοντας δρόμους, μπλοκάροντας λιμάνια, καταλαμβάνοντας σχολεία, πανεπιστήμια, δημόσιες υπηρεσίες και ούτω καθεξής. Τονίζω το ρήμα "νομίζω" διότι αν υπήρχε τρόπος να ήμασταν σίγουροι ότι όντως έχει δίκιο σε αυτό που υποστηρίζει, τότε θα μπορούσαμε ως ένα βαθμό να δικαιολογήσουμε ακραίες αντιδράσεις και εκδηλώσεις (μέχρι κάποιο όριο πάλι), αλλά πολλές φορές το ποιός έχει δίκιο δεν είναι πάντα σαφές. Για παράδειγμα, θυμάμαι στο πανεπιστήμιο όταν το τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων είχε οργανώσει σεμινάρια με καλεσμένους στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, η διοργάνωση εμποδίστηκε από 5-6 άτομα μιας μικρής φοιτητικής παράταξης, οι οποίοι νόμιζαν (και νομίζουν) ότι τα στελέχη επιχειρήσεων είναι persona non grata στα πανεπιστήμια και ως εκ τούτου πρέπει να απαγορεύεται η είσοδος τους σε αυτά. Βέβαια, εγώ (και αρκετοί άλλοι) νομίζουμε ότι δεν είναι δα και τόσο παράλογο ένα τμήμα που έχει ως ακαδημαϊκό αντικείμενο την οργάνωση των επιχειρήσεων, να προσκαλεί αντιπροσώπους τους για διάλογο. Δεν βλέπω γιατί το δικό τους "νομίζω" είναι ανώτερο από το δικό μου, έτσι ώστε να μου επιβληθεί στο τέλος η άποψη τους. Πρόκειται περί αυταρχικής αντίδρασης.

Όταν δε τιθεται επί τάπητος το ζήτημα του αυταρχισμού, η απάντηση τους είναι ότι: " Αυταρχική είναι η κυβέρνηση, τα ΜΑΤ, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και αυτή η άθλια ψευδοδημοκρατία που μας καταδυναστεύει". Ενώ πάντως και εγώ είμαι εξαιρετικά δυσαρεστημένος με την προβληματική δημοκρατία του τόπου μας και το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς ότι το προτιμώ χίλιες φορές από ένα ολοκληρωτικό έκτρωμα που θα μου απαγορευόταν δια ροπάλου να φέρω αντίθετη άποψη, να ταξιδέψω εκτός της χώρας και να υποχρεούμαι να αγοράζω είδη πρώτης ανάγκης με το κουπούνι.

Πάμε στα της ελληνικής κρίσης. Πολλοί υποστηρίζουν την ανάγκη να χρεωκοπήσει η χώρα ή να αναδιαπραγματευτεί ριζικά το χρέος της, έτσι ώστε να ρίξει στο καναβάτσο τους πιστωτές της και να μπορέσει να αναπνεύσει. Δεν το αρνούμαι ότι υπάρχει λογική σε αυτό το σχέδιο (μάλιστα με την μορφή της μπλόφας ίσως θα είχε ακόμα περισσότερη λογική), θα απαιτούσε όμως και τεράστιες θυσίες από τον Ελληνικό λαό. Καλό είναι, λοιπόν, να γνωρίζουμε για τι μιλάμε. Σε ακραίες συνθήκες, η χώρα θα αποκλειόταν από τις αγορές κεφαλαίου (ή την χρηματοδότηση του Δ.Ν.Τ αν δεν τηρούσε τους όρους του), αυτό θα σήμαινε ότι από αύριο ο προϋπολογισμός θα έπρεπε να ισοσκελιστεί, δηλαδή θα έπρεπε Δημόσια Έσοδα=Δημόσια Έξοδα ή ισοδύναμα 0% έλλειμμα. Σκεφθείτε τι επώδυνα και αντικοινωνικά μέτρα λαμβάνει η κυβέρνηση σήμερα προκειμένου να μειώσει το έλλειμμα από 13% σε 8% , αν ο στόχος (που πλέον δεν θα ήταν στόχος αλλά περιορισμός) γινόταν το μηδέν, τι μέτρα θα έπρεπε να ληφθούν; Εικάζω Δ.Ν.Τ εις το τετράγωνο!

Δεν ξέρω λοιπόν αν σαν λαός αντέχουμε τόσο σκληρές αποφάσεις. Η ρεαλιστική εναλλακτική είναι η δημοσιονομική προσαρμογή (που πράττει η κυβέρνηση λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα) σε συνδυασμό με αναπτυξιακή πολιτική (που δυστυχώς δεν πράττει). Όπως είπε και ο καθηγητής οικονομικής ιστορίας του Harvard, Νiall Ferguson, που επισκέφθηκε την Ελλάδα πρόσφατα, το εμπόριο και ο ιδιωτικός τομέας είναι η ατμομηχανή της οικονομίας. Πρέπει να δωθούν  κίνητρα για την δημιουργία και ανάπτυξη μικρών, δυναμικών και καινοτόμων επιχειρήσεων. Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα και θα αυξηθούν οι εξαγωγές μας, οι εξαγωγές που είναι ο μοναδικός, μα απολύτως ο μοναδικός τρόπος, που μπορεί να εξασφαλίσει την οικονομική ευημερία ενός έθνους. Προς αυτή την κατεύθυνση, δυστυχώς δεν βλέπουμε τίποτε.