Διαχρονικές Αξίες

Αυτό θα πει σχόλιο με διαχρονική αξία:

"Μειράκια διερχόμενα αβρόχοις ποσίν, ως επί το πολύ, τα γυμνάσια του κράτους, εξ ων λαμβάνουν απολυτήριον συνήθως δια απειλών και ύβρεων, εισέρχονται εις το πανεπιστήμιον με τα τσαρούχια το δη λεγόμενον, όπου φυσιούνται και εξάπτονται και τυφούνται και αντί να εγκύπτωσιν εις την σπουδήν και μελέτην της επιστήμης μεταβάλλουσι το ανώτατον εκπαιδευτήριον εις κονίστραν φατριαστικών διαδηλώσεων, οχλαγωγιών και ταραχών...Προ πολλών ήδη ετών το πανεπιστήμιον δεν κάμνει τίποτε άλλο, κυρίως ειπείν, ει μη μόνον να αραιώνει τας τάξεις των παραγωγικών μελισσών και να πυκνώνει τας τάξεις των εθνοβόρων κηφήνων"

Δημήτριος Βερναρδάκης, (1833-1907).

Οι Ιππείς της Πύλου

Ανέκαθεν ο αγαπημένος μου ήρωας ήταν ο Καραϊσκάκης. Ένα από αυτά που με γοήτευαν ήταν βρωμόγλωσσα του! Η παροιμιώδης αθυροστομία του. Όμως δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, αλλά χυδαίες σκέψεις. Ή αντίθετα, με το μπαμπάκι (politically correct όπως λένε οι Αγγλομαθείς) μπορείς να σφάξεις χίλιες φορές χειρότερα ή να χτυπήσεις κάτω από τη ζώνη. Αθυρόστομοι ήταν και αρκετοί σπουδαίοι λογοτέχνες. Για παράδειγμα, ο Εμπειρίκος ή Μίλλερ. Από τους σημερινούς ο Χωμενίδης. Φλυαρώ όμως. Απολαύστε Β. Παπακωνσταντίνου σε στίχους Ν. Καλογερόπουλου:

http://www.youtube.com/watch?v=EcO5iuio7Oo