Λεονταρισμοί.

Στα καφενεία, στα blogs, στα fora είμαστε όλοι μάγκες. Τώρα πως γίνεται μια χώρα η οποία απαρτίζεται από μάγκες να την κυβερνούν δάγκες..εσείς να μου πείτε. Διότι, αν μη τι άλλο είναι λογικό: οι μάγκες να ψηφίζουν μάγκες. Πως το είχε πει ο Ταμερλάνος; "Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν".

Διαβάζω λοιπόν τον ένα να γράφει: να αρχίσουμε στις σφαλιάρες τον Τόμσεν (μάλιστα μπορούμε να επιστρατεύσουμε την Αθήνη για αυτό το εγχείρημα που έχει και πρότερη εμπειρία), άλλος λέει να το γυρίσουμε σε δραχμούλες να μην έχουμε κανένα βρωμιάρη ανάγκη, ένας τρίτος πιο ψαγμένος λέει το Αιγαίο είναι τίγκα στο πετρέλαιο, να το εξορύξουμε και λύσαμε όλα μας τα προβλήματα (βρε καψερέ, εδώ αιολικά πάρκα πήγανε να φτιάξουν στα νησιά και έγινε το έλα να δεις και εσύ μου λες να φτιάξεις πετρελαιοπηγές και πετρελαιοφόρα να περνάνε ανοιχτά της Ψαρούς;). Άλλοι τα έχουν πάρει με τις τράπεζες, δεν έπρεπε λέει να τους "χαρίσουν" λεφτά. Να πάνε να απαυτωθούν οι βρωμοτραπεζίτες. Βρε μαζί σου, αλλά αν κινδύνευαν οι καταθέσεις σου, θα ήσουν ο πρώτος που θα κλαιγόταν. Λέω ψέμματα;


Η όλη υπόθεση μου θυμίζει την περίοδο των Ιμίων που όλοι ωρυόντουσαν για τη δειλία εκείνου του Σημιτάκου που ξεφτίλισε τη χώρα. Μωρε δίκιο είχαν, αλλά όταν έρχεται η ώρα να πάνε στρατό, λυτούς και δεμένους επιστρατεύουν όχι για να μην πάνε παραμεθώριο, αλλά ούτε καν να κρατήσουν το όπλο (είναι αλλεργικοί στο μπαρούτι). Έχεις τ'αρχίδια να πας να σκοτωθείς σε ένα πόλεμο; Αν ναι, έχει καλώς. Αν όχι, πες ευχαριστώ στο Σημιτάκο που σε γλίτωσε και άφησε στην άκρη τους τσαμπουκάδες. Απλά πράγματα.

Καλή λοιπόν η μαγκιά, αλλά ο αληθινός μάγκας είναι αυτός που στηρίζει τα λεγόμενα του με πράξεις και είναι έτοιμος να υποστεί το οποιοδήποτε κόστος και την οποιαδήποτε θυσία προκείμενου να αποδείξει έμπρακτα ότι είναι μάγκας και όχι δάγκας. Σαν τον James Dean στο "Επαναστάτης δίχως αιτία" που πήγε να γκρεμοτσακιστεί με τη σεβρολέτα για να μην τον πουν "chicken".

Αν θέλουμε, διώχνουμε το ΔΝΤ αύριο το πρωί. Είναι τόσο απλό. Μαζευόμαστε 500.000-800.00 άτομα έξω από τη βουλή και απαιτούμε δημοψήφισμα. Οργανώνεται δε και μια Γενική Απεργία αλά Μαχάτμα Γκάντι όπου δεν θα κινείται ούτε σκύλος από άκρη σε άκρη της χώρας και τελείωσε η υπόθεση. Καμία κυβέρνηση δεν αντέχει στην λαϊκή βούληση, αρκεί όμως να είναι γνήσια, πηγαία βούληση όχι γιαλαντζί. Στο δε δημοψήφισμα στέλνουμε στο διαόλο το ΔΝΤ και τους καλοξυρισμένους τεχνοκράτες του και... τέλος καλό όλα καλά. Αλλά θέλουμε;

Δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά.

Διότι πέρα από τους καφενειακούς λεονταρισμούς, όλοι τρέμουν ένα τέτοιο σενάριο, φοβούνται την επόμενη μέρα. Στο καφενείο λες ότι θέλεις, δίχως κόστος. Μπροστά στη κάλπη ενός δημοψηφίσματος θα σκεφθείς πιο πραγματιστικά. Ω, το αγέλαστο κρανίο της ανάγκης! "Έχω και κάτι καταθέσεις..τι θα γίνει αν..?" ή "Εντάξει, μας πετσόκοψαν τους μισθούς αλλά τουλάχιστον πληρωνόμαστε. Τι θα γίνει αν μας διαολοστείλουν επειδή δεν θα μπορούν να μας πληρώσουν ή αν μας πληρώνουν με εκατοσταχίλιαρα (δραχμές..);".