Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Έχει τονιστεί πολλάκις η αναποτελεσματικότητα των προτεινόμενων συνταγών του ΔΝΤ, κατά κοινή ομολογία σε όποια χώρα επισκέπτεται το ταμείο τα κάνει μαντάρα. Όντως, σφιχτή δημοσιονομική και νομισματική πολιτική σε χώρες που βρίσκονται σε ύφεση, φαντάζει παραλογισμός. Ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια δέσμη εξαιρετικά αποτυχημένων πολιτικών που εφάρμοσε ο Herbert Hoover το 1929, υποβοηθώντας τη χώρα του και την παγκόσμια οικονομία στο να βυθιστούν στη μεγαλύτερη ύφεση όλων των εποχών.


Τι μπορεί να υποθέσει λοιπόν κανείς; Ηλιθιότητα νεοφιλελεύθερων δογματικών οικονομολόγων που αρνούνται να δεχθούν ότι οι θεωρίες τους και η πραγματικότητα είναι τσακωμένες ή φαυλότητα απατεώνων που εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων και διόλου δε νοιάζονται για τη δυστυχία των λαών;

Και αν ισχύει οτιδήποτε από τα δύο, γιατί τα έθνη συνεχίζουν να προσκαλούν τους εν λόγω ειδήμονες; Αν είναι διαλυθείς στα εξ ων συνετέθη, γιατί χρειάζεσαι τη βοήθεια κάποιου τρίτου; Να σε σπρώξει στο γκρεμό, επειδή εσύ φοβάσαι να πέσεις μόνος σου;

Κάπου εδώ δίνω το λόγο στον Paul Krugman παραθέτοντας ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του “The Return of Depression Economics”, σημειώνοντας ότι τα κείμενα που ακολουθούν αναφέρονται στην κρίση της Βραζιλίας που έλαβε χώρα το 1998:

So what did the program—intended, remember, for a country with a slowing economy and no inflation to speak of—involve? Higher taxes, reduced government spending, and a continuation of extremely high interest rates. In other words, the Brazilian government implemented extremely tight monetary and fiscal policies, which guaranteed that the country would experience a nasty recession in 1999.

Σίγουρος δρόμος λοιπόν για …nasty recession.

Why, sixty years after Keynes, would anybody think that it was a good idea to break so profoundly with the Keynesian compact? The answer lay in the perceived need to win market confidence at all costs. Investors believed that Brazil would have a disastrous crisis unless the deficit was quickly reduced, and they were surely right, because they themselves would generate that crisis. (And indeed they did, in January 1999.)

Εδώ είμαστε λοιπόν…η οικονομία ενδεχομένως να χρειάζεται το Κεϋνσιανο φάρμακο. Όμως οι αγορές έχουν διαφορετική άποψη …..

The point is that because speculative attacks can be selfjustifying, following an economic policy that makes sense in terms of the fundamentals is not enough to assure market confidence. In fact, the need to win that confidence can actually prevent a country from following otherwise sensible policies and force it to follow policies that would normally seem perverse.

Εδώ είμαστε λοιπόν…υπάρχουν λοιπόν “sensible policies” στη φαρέτρα μας, όμως όταν έχεις χάσει την αξιοπιστία σου, τότε απλώς δεν μπορείς να τις εφαρμόσεις.

The overriding objective of policy must therefore be to mollify market sentiment. But because crises can be selffulfilling, sound economic policy is not sufficient to gain market confidence—one must cater to the perceptions, the prejudices, the whims of the market. Or, rather, one must cater to what one hopes will be the perceptions of the market.

Και έτσι λοιπόν απλή, παραδοσιακή, υγιής μακροοικονομική πολιτική που μαθαίνουν οι φοιτητές στα πανεπιστήμια απλώς πετιέται στα σκουπίδια….

And that is how the Keynesian compact got broken: international economic policy ended up having very little to do with economics. It became an exercise in amateur psychology, in which the IMF and the Treasury Department tried to persuade countries to do things they hoped would be perceived by the market as favorable. No wonder the economics textbooks went right out the window as soon as the crisis hit.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή...