Αλτ! τις ει?

Πλήξη είναι το δυσάρεστο συναίσθημα που συνοδεύει την απουσία πράξης ή την τόσο ανούσια πράξη η οποία τελικά δεν διαφέρει από την απραξία. Η κατάσταση του "απλά να υπάρχεις", ενώ είναι πολύ φυσιολογική για ένα αντικείμενο ή ένα φυτό, είναι εντελώς αφύσικη για τον άνθρωπο. Η δε πλήξη που την συνοδεύει είναι τόσο δυσάρεστη που από ένα σημείο και μετά μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με τα πιο κτηνώδη και απάνθρωπα βασανιστήρια που έχει επινοήσει ο ανθρώπινος σαδισμός. Ακόμα και ο ανασκολοπισμός ή η σταύρωση μπορεί να φαντάζουν με αθώο παιχνιδάκι σε σύγκριση με έναν αρκούντως ανυπόφορο αριθμό ωρών απραξίας και πλήξης. Υπό αυτό το πρίσμα, ο χριστιανικός παράδεισος, έτσι όπως περιγράφεται από την επίσημη θρησκεία τουλάχιστον, πρέπει πραγματικά να είναι ανυπόφορος. Να αιωρείται η δύσμοιρη η ψυχή σου στον αιώνα των αιώνων ανάμεσα σε εξίσου βαριεστημένα χερουβείμ και αρχαγγέλους, μου φαντάζει πραγματικά φρικτό. Τόσο φρικτό που τελικά ίσως αυτός να είναι ο υποσυνείδητος λόγος που φοβόμαστε τόσο πολύ τον θάνατο, τρέμουμε την ιδέα της απόλυτης πλήξης του επέκεινα.

Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουν σήμερα το πρωί, κατά την διάρκεια της σκοπιάς μου, ενός από τα πιο πληκτικά πράγματα που έχει επινοήσει ο ανθρώπινος νους σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας. Κλεισμένος σε ένα τσιμεντένιο κουτί 2χ2, οι διεστραμμένοι εφευρέτες αυτής της κτηνωδίας έχουν φροντίσει έτσι ώστε να σου απαγορεύσουν οτιδήποτε θα έκανε την παραμονή σου σε αυτό το θάλαμο του βασανιστηρίου, έστω και στο ελάχιστο ευχάριστη. Απαγορεύεται λοιπόν να ακούς μουσική ή ραδιόφωνο, απαγορεύεται να μιλάς στο κινητό, απαγορεύεται να διαβάζεις οτιδήποτε, απαγορεύεται να μιλήσεις με οποιονδήποτε βρεθεί γύρω σου (εκτός αν χρειάζεται να του απευθύνεις τον λόγο για να ξεκουμπιστεί από εκεί), απαγορεύεται να παίζεις με το μπεγλέρι σου ή το κομπολόι σου, απαγορεύεται να στηρίζεσαι στον τοίχο, να κάθεσαι ή να καπνίζεις. Κοντολογίς, απαγορεύεται να πράττεις. Αν ήταν δυνατόν να σου απαγόρευαν και να σκέφτεσαι, θα το έκαναν. Ευτυχώς, η πρακτική εφαρμογή αυτής της απαγόρευσης συναντά ανυπέρβλητες δυσκολίες.

Η υποτιθέμενη λογική όλων αυτών των απαγορεύσεων είναι να μην αποσπάται η προσοχή του σκοπού. Άδικος κόπος φυσικά, αφού ο σκοπός το μόνο που προσέχει είναι οι δείκτες του ρολογιού, που κυλάνε, αργά, μονότονα, βασανιστικά, ανυπόφορα. Έχει δε πολύ ενδιαφέρον το τι σκαρφίζονται οι απελπισμένοι σκοποί στην προσπάθεια να πολεμήσουν την πλήξη τους. Κάποιος μου είπε ότι μέτρησε μέχρι το 4.500 μέχρι να τελειώσει το νούμερο του, άλλος αντιπρότεινε ότι πιο καλή τεχνική είναι να μετράς τα αυτοκίνητα που διασχίζουν το δρόμο. Αν έχεις την ατυχία να μην βρίσκεσαι κοντά σε δρόμο αλλά σε ένα πιο βουκολικό τοπίο μπορείς να μετράς πόσα πουλιά θα πετάξουν, πόσες πέτρες βρίσκονται στο χώμα και ότι άλλο τέλοσπαντων –μετρήσιμο- αντικείμενο βρεθεί στο τοπίο. Η μοναδική καμπυλότητα στη γραμμικότητα της πλήξης είναι η έφοδος (συνήθως κάποιος ανώτερος αξιωματικός, ο εφοδεύων, που ελέγχει αν «όλα καλώς», δηλαδή αν όλες οι προαναφερθείσες απαγορεύσεις τηρούνται). Η έφοδος είναι μια καλή ευκαιρία να ελέγξει ο σκοπός αν κατέχει υποκριτικές (θεατρικές ικανότητες). Η στιχομυθία, η εξής:
- Αλτ τις ει; (Ζωηρά και δυνατά)
- Έφοδος.
- Προχώρει! (υπάρχει και η εναλλακτική: «Προχώρει ο εφοδεύων»)
Προχωράει μερικά βήματα ο εφοδεύων.
-Αλτ! (δυνατά και πειστικά)
- 7 (χαμηλόφωνα για να μην ακουστεί το σύνθημα από τον εχθρό)
- 5
- Προχώρει στο παρασύνθημα.
- Βαρεμάρα. (το παρασύνθημα είναι πάντα μια λέξη)
- Ελεύθερος προς υπογραφή.

Καθόλη τη διάρκεια της αναγνώρισης ο σκοπός είναι στη στάση φυλάξεως (κραδαίνει απειλητικά και αγέρωχα το όπλο του).Η επιτυχής εκτέλεση του ρόλου ενδέχεται να επιφέρει τα εύσημα στον σκοπό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν ανθυπολοχαγό στο κέντρο που γεμάτος ενθουσιασμό ύστερα από μια ιδιαίτερα επιτυχημένη αναγνώριση, αναφώνησε στην πρωινή αναφορά ότι «Δεν μου έχουν ξανακάνει τόσο καλή αναγνώριση!», (πως λέμε «χρόνια είχα να φάω τέτοιο παστίτσιο!»).

Μετά από όλα αυτά, θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα, γιατί συνεχίζει να λειτουργεί σε τέτοια έκταση αυτός ο παρωχημένος, σαδιστικός και εντελώς αναποτελεσματικός θεσμός; Εν έτη 2010, το να χρησιμοποιείς αναρίθμητες σκοπιές για να φυλάς τους στρατιωτικούς χώρους είναι το ισοδύναμο του να χρησιμοποιείς χειράμαξες αντί για αυτοκίνητα ή άβακες αντί για ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τι πιο λογικό από το να αντικατασταθούν οι σκοπιές από ηλεκτροφόρα σύρματα, θερμικές κάμερες και περιπόλους με εκπαιδευμένους σκύλους;

Γιατί η επιμονή στο παρωχημένο και το αναποτελεσματικό;
Η εξήγηση είναι καθαρά οικονομική, κατά την γνώμη μου και αναδεικνύει τον πρωτεύοντα ρόλο του μηχανισμού των τιμών στο οικονομικό σύστημα. Παρόλο που οι εναλλακτικές τεχνολογίες είναι ασύγκριτα πιο αποτελεσματικές από τις σκοπιές, ο παραγωγός (στρατός) αντιμετωπίζει ένα τεχνηέντως χαμηλό κόστος παραγωγής, διότι η τιμή της εργατοώρας του φαντάρου είναι αυθαίρετα ορισμένη στο μηδέν (παρόλο βέβαια που το κοινωνικό κόστος όχι μόνο δεν είναι μηδέν αλλά ενδεχομένως και πολύ υψηλό). Ως συνέπεια, το σύστημα αδυνατεί να κατανείμει με αποτελεσματικό τρόπο τους πόρους του. Σίγουρα, η παραπάνω εξήγηση φαντάζει προφανής για τους μετέχοντες της οικονομικής παιδείας. Οι υπόλοιποι απλά αναλογιστείτε γιατί κατάρρευσε η Σοβιετική Ένωση.