Είχα γνωρίσει κάποτε έναν θεόμουρλο που είχε λατρεία μεγάλη για την Εθνική…όχι την εθνική ομάδα αλλά την τράπεζα! Όποια πληροφορία, νέο, είδηση, φωτογραφία, οτιδήποτε τέλοσπαντων σχετιζόταν με την τράπεζα, το ήξερε πρώτος, το σύλλεγε και το μελετούσε. Είχε μέχρι και ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από προσόψεις υποκαταστημάτων της Εθνικής, σύγχρονων και παλαιότερων! Αμφιβάλλω αν ο ίδιος ο Αράπογλου είχε ασχοληθεί τόσο πολύ με την τράπεζα (που σιγά να μην είχει δηλαδή. Εσείς αν παντελονιάζατε 600.000 ευρώ το χρόνο, δεν θα βρίσκατε πολύ πιο όμορφα πράγματα να γεμίσουν το χρόνο σας από την κωλοτράπεζα;). Ο παράξενος αυτός ερασιτέχνης, που σημειωτέον κατείχε πάρα πολλές μετοχές της Εθνικής και προτιμούσε να του βγάλεις τα νύχια με τανάλια παρά να τις πουλήσει, μου είχε πει το εξής απίστευτο: ότι αν ας πούμε κάποιος δεν έχει παιδιά και οικογένεια γιατί να μην αφήσει την περιουσία του στην Εθνική ως κληροδότημα; (για τον εαυτό του μιλούσε...).
Ξέρω τι σκέφτεστε…ο άνθρωπος είναι για δέσιμο!
Όμως για βαστάτε τα άρματα ρε μάγκες! Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα δεν λένε; Σίγουρα και εγώ μπορώ να φανταστώ πολύ καλύτερους τρόπους να φάει ένας ηλικιωμένος τα λεφτά του από το να τα χαρίσει στη λιγδοτράπεζα. Λόγου χάρη εγώ αν ήμουν 70χρονος και μόνος, θα μου τα έτρωγε μέχρι τελευταίου cent η Σβετλάνα...και χαλάλι στο κορίτσι δηλαδή, γιατί φαντάζομαι στα 70 φεύγα μου δεν θα είμαι και ότι πιο ελκυστικό έχει να προσφέρει το αρσενικό γένος.
Αλλά είπαμε περί ορέξεως...
Η αλήθεια όμως είναι ότι πάντοτε συμπαθούσα ανθρώπους που καταπιάνονται με ότι αγαπούν με ιδιαίτερο πάθος. Και ο παραπάνω σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει, για αυτό τον πάω, αυτούς που δεν πάω είναι τους χλιαρούς, τους σε όλα μέτριους, τους βολεψάκηδες, τους αδιάφορους. Αυτούς δεν τους μπορώ. Άνθρωποι με πάθος πάντοτε με κέρδιζαν και ας καταπιάνονται με πράγματα άχρηστα ή παλαβά. Και ας συμπεριφέρονται παράλογα ή ανορθολογικά. Και ας τους θεωρούμε όλοι γραφικούς.
Και εγώ από μικρός έτσι ήμουν. Άμα μου έκανε κλικ κάτι, έπεφτα με τα μούτρα και δεν υπολόγιζα τίποτε. Θυμάμαι όταν ήμουν ακόμα παιδάκι στο δημοτικό που μου την είχε δώσει με την γεωγραφία. Είχαμε σπίτι ένα πολύτομο γεωγραφικό Άτλα, φύλλο φτερό τον είχα κάνει. Τι χάρτες, τι πρωτεύουσες, τι σημαίες, τι πληθυσμοί, οτιδήποτε είχε να κάνει με γεωγραφία το ρούφαγα σα σφουγγάρι και μάζευα μπόλικη άχρηστη γνώση (για τους άλλους άχρηστη, γιατί για μένα είχε αξία, εσωτερική αξία όμως από αυτή που οι άλλοι δεν την βλέπουν).
Ύστερα όταν μεγάλωσα με έπιασε καινούρια μανία. Σκάκι. Έπαιζα ολημερίς και οληβραδις. Ήμουν φοιτητής τότε στην ΑΣΟΕΕ, αλλά δεκάρα δεν έδινα. Ποιός Ανταμ Σμιθ, Ρικάρντο και Μ.Φριντμαν; Κασπάροφ και Φίσερ δώσε μου και την ψυχή μου πάρε! Θυμάμαι ένα περιστατικό....είχα γνωρίσει έναν πρωταθλητή Ελλάδος στο σκάκι. Απαίσιος τύπος, χοντρός, άπλυτος, περίεργος και για να είμαι ειλικρινής και λιγάκι...ανώμαλος μου φαινόταν (αν και ευτυχώς ποτέ δεν έμαθα!). Είχε έρθει λοιπόν ένα μεσημέρι σπίτι μου και παίζαμε. Παίζαμε ακατάπαυστα και όλο με κοπανούσε κάτω σαν οχταπόδι γιατί όσο άθλιος ήταν, τόσο όμορφος ήταν ο τρόπος που έπαιζε. Άλλο επίπεδο! Μας έπιασε το βραδάκι και εγώ θα έβγαινα με την κοπελιά μου, ήταν και ωραίο καλοκαιρινό σαββατόβραδο..., αλλά που να σηκωθώ από την σκακιέρα;; Ούτε με κλαρκ δεν με σήκωνες! Της είπα χίλιες δυο δικαιολογίες και έκατσα μέχρι τις δυο ή ώρα το βράδυ , απνευστί, να παίζω με τον μουρλό!
Μετά αναγκάστηκα να της πω την αλήθεια, γιατί δεν κολλάγαν οι δικαιολογίες και νόμιζε ότι ήμουν με άλλη!
-Χίλιες φορές, να ήσουν με άλλη, παρά αυτό! Μου ΄πε και δίκιο είχε.
Δεν ξέρω αν το να καταπιάνεσαι με πάθος με αυτό που γουστάρεις, δίχως να υπολογίζεις τίποτε, είναι μορφή παράνοιας. Ας μας πουν οι γιατροί. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι όσοι άνθρωποι κατάφεραν να κάνουν το κάτι παραπάνω, να υπερβούν τα όρια τους, να αφήσουν το στίγμα τους ανεξίτηλα χαραγμένο πίσω τους, ήταν άνθρωποι με πολύ πάθος. Πάρα πολύ πάθος. Απλά αυτό που διαφέρει είναι ότι οι εμμονές κάποιων είναι δημοφιλείς και τυγχάνουν αναγνώρισης και τιμών, ενώ άλλοι μένουν στα αζήτητα γιατί το μεράκι το εκλαμβάνουν οι υπόλοιποι ως παρέκκλιση, ως μαλακία, ως παράδειγμα προς αποφυγή...όχι ότι τους νοιάζει δηλαδή....
Πράγματι, όσοι άνθρωποι έχουν τρελό πάθος με κάτι το οποίο δεν άπτεται των ενδιαφερόντων των άλλων, κρίνονται με μεγάλη αυαστηρότητα συν του ότι παραγκωνίζονται με κάποιο τρόπο!Αυτό όμως έχει να κάνει κατά την ταπεινή μου άποψη με την έλλειψη παιδείας όσο και τετριμμένο και αν ακούγεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν κάτι-μια ενασχόληση, ένας τρόπος σκέψης-δεν άπτεται των ενδιαφερόντων μας δε βρίσκεται στη σφαίρα αντίληψης μας καν, κατά συνέπεια το θεωρούμε γραφικό γιατί εμείς οι ίδιοι δεν το έχουμε αξιολογήσει με ωριμότητα!Σε αυτό το σημείο περιχαρακώνεται το ανθρώπινο μυαλό στο μικρόκοσμο του, άρα αναπτύσσεται κακότροπα όλο και περισσότερο το εγώ!Από την υγιή συνείδηση του ανθρώπου για τον εαυτό του και τη προσωπικότητα του περνά στο άλλο στάδιο στη φιλαυτία, στην εγωπάθεια και τελικά στην αλαζονία!Φυσικά, αυτό το χαρακτηριστικό ενισχύεται και από τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του που έχουν παιδευτεί κατά τον ίδιο τρόπο!Άρα, επόμενο είναι πως η φιλαλληλία και ο σεβασμός στις προτιμήσεις του συνάνθρωπου πάνε περίπατο!
Ναι μεν ο άνθρωπος ως έμβιο όν έχει την τάση να στρέφεται στον εαυτό του (όπως και τα υπόλοιπα έμβια όντα) αλλά ο πεπαιδευμένος άνθρωπος, ο άνθρωπος που ψάχνει να βρεί την αλήθεια των εκφάνσεων της ζωής, έχοντας γνώση αυτής της πραγματικότητας προσπαθεί να την περιορίσει διακρίνοντας τον εαυτό του από τους άλλους,αναγνωρίζοντας τη διαφετικότητα του καθενός!(Άλλο πως σκέφτομαι εγώ , άλλο πως σκέφτεται ο άλλος,ο καθένας είναι διαφορετικός!)Ύστερα από αυτή τη συλλογιστική διαδικασία ναι μέν γνωρίζει καλά τα του εαυτού του μα αναγνωρίζει στον άλλον την ελευθερία να επιλέγει ό,τι θέλει χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία της κατάκρισης των επιλογών!Τον σέβεται και μάλιστα μην έχοντας τις ίδιες προτιμήσεις, τον προσεγγίζει και πιθανόν επηρεαστεί θετικά από τον ίδιο!Τότε φτάνει κανείς στη φιλαλληλία και τότε μπορεί να επηρεάσει με τη στάση του τους άλλους που πιθανόν δεν έχουν δουλέψει με τον εαυτό τους τόσο(ή και καθόλου) ή που επηρεάζονται από το κυρίαρχο ρεύμα της εγωπάθειας!
Κατ'επέκτασιν οι ανθρώπινες σχέσεις θα ήταν πιο υγιείς εάν ύστερα από ενδοσκόπηση ο κάθε άνθρωπος επεδίωκε την ενδοσκόπηση και αφού αντιλαμβανόταν τη διαφορετικότητα, το ελεύθερο των επιλογών, σεβόταν κιόλας το συνάνθρωπο του,σεβόταν τις ενασχολησεις του, τα πάθη του, τις εμμονές του!
Ευρυάλη