Πριν άπο καιρό, είχα κάποιο πάρε δώσε με ένα υπουργείο. Χρειαζόμουν κάποια στατιστικά στοιχεία για την εργασία μου. Φυσικά δεν πήγα έτσι ξεβράκωτος στα αγγούρια, φρόντισα να πέσουν κάποια τηλέφωνα από ψηλά, έτσι για να κυλήσει ο κρατικός μηχανισμός πιο εύκολα. Τα στοιχεία που χρειαζόμουν αφορούσαν τις χρονιές 1993-2004, κάτι που σήμαινε ότι θα έπρεπε να απευθυνθώ σε τρεις διαφορετικούς υπαλλήλους, αφού δεν είχαν φροντίσει να είχαν κάπου έτοιμα ενιαία στοιχεία για όλες τις χρονιές.
Στον κύριο Ξυσαρχίδογλου λοιπόν για τις χρονιές 2000-2004, στον κύριο Τονπαιζωγλου για τις 1997-2000 και στην κα Βυσματίδου για 1993-1997.
Ο κος Ξυσαρχίδογλου, ένας νεαρός κοντά στα 30, ήταν σχετικά καλή περίπτωση. Κλείσαμε ένα ραντεβού στο υπουργείο όπου και τον συνάντησα. Ένα Μίλκο, το Sportday και ψίχουλα από κασερόπιτα κοσμούσαν το λιτό του γραφείο. Μόλις με είδε σκούπισε τα θραύσματα της κασερόπιτας και έβαλε πάνω τα χαρτιά που του είχα ζητήσει. Σε γενικές γραμμές την ήξερε την δουλειά του, ψιλοπρόθυμος ήταν (καλά δεν έκοβε και φλέβες να με εξυπηρετήσει) και μια δυο φορές που χρειάστηκα κάποιες διευκρινήσεις, ανταποκρίθηκε.
Καμμία σχέση με τον κ. Τονπαιζωγλού που μου έβγαλε την ψυχή. Αγενέστατος με το καλημέρα, με ενημέρωσε ευθύς εξαρχής ότι δεν είναι υποχρεωμένος να μου παρέχει οτιδήποτε. Του υπενθύμισα ότι δεν έρχομαι ξεκάρφωτος στο κωλουπουργείο του, αλλά έχω μιλήσει με τον τάδε και τον παρατάδε, όποτε μαλάκωσε λιγάκι. Ξεκίνησε μια ανάκριση σε επιθετικό ύφος για το τι τα θέλω, πως, που και γιατί. Έκανε τις υποδείξεις του σε δασκαλίστικο ύφος και τελικά αφού πέρασα την ψυχολογική δοκιμασία (διατήρησα την ψυχραιμία μου και δεν τον έβρισα), δέχθηκε να μου παρέχει αυτά που ζήτησα, αφού θα συμπλήρωνα όμως πρώτα κάτι αιτήσεις τις οποίες θα προωθούσε στην υπηρεσία του για να μου αποσταλθούν τα στοιχεία ταχυδρομικώς. Ε, όσο τα είδατε εσείς, τα είδα και εγώ! Ακόμα περιμένω.....
Ευτυχώς με έσωσε η κυριά Βυσματίδου. Η οποία εκτός του ήταν ευγενική και πρόθυμη, είχε κάπως πρόσβαση και στα στοιχεία του κύριου Τονπαιζωγλου. Μου τα έβγαλε μια φωτοτυπία λοιπόν εκείνη την ώρα στο πιτς φυτίλι (δίχως αιτήσεις, παρα-αιτήσεις και χαρτόγραφα), αλλάξαμε δυο φιλικές κουβέντες, την ευχαρίστησα και έφυγα.
Τι θέλει λοιπόν να πει ο ποιητής; Δυο, τρεις επισημάνσεις λοιπόν, με βάση αυτή την μικρή ιστορία που πιστεύω είναι ιδιαίτερα επίκαιρες.
Το περιβάλλον διαμορφώνει την συμπεριφορά. Εξού και ο κυριος Ξυσαρχίδογλου (λόγω του νεαρού της ηλικίας του) ακόμα διασωζόταν. Όμως η δομή των κινήτρων, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και οι εργασιακές νόρμες ντετερμινιστικά θα τον μετέτρεπαν σε κ. Τονπαιζωγλου. Που καθότι μιας ηλικίας, οι ανωτέρω δυνάμεις είχαν όλο το χρόνο να τον διαμορφώσουν, σε αυτό που μια απλή ψυχολογική/κοινωνιολογική θεωρία θα προέβλεπε ότι πολύ πιθανόν θα εξελισσόταν: σε έναν αγενή, γραφειοκράτη και φυγόπονο κηφήνα.
Και η κυριά Βυσματίδου, θα μου πείτε; Ε, σε όλα τα μοντέλα ανθρώπινης συμπεριφοράς πάντα θα υπάρχει και ένα ιδιοσυστατικό στοιχείο. Ότι επίδραση και να δέχεσαι από το περιβάλλον σου, συνεχίζεις πάντα να διατηρείς μια ατομικότητα. Δεν έχεις κίνητρα να κάνεις το κάτι παραπάνω στο παράδειγμα μας, αλλά εσύ το κάνεις. Γιατί έτσι σου ήρθε!
Έλα όμως που άνθρωποι οι οποίοι λειτουργούν αυτόνομα σε σχέση με το περιβάλλον τους, είναι μειοψηφία. Και δεν μπορεί ένα λειτουργικό και εύρωστο σύστημα να βασιστεί σε μειοψηφίες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου