Όλα γύρω αλλάζουν και όλα ίδια μένουν...

Πρόσφατα έπεσαν στα χέρια μου οι "Διάλογοι επτά" του Μ.Χουρμούζη. Επτά σατυρικοί διάλογοι που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Εποχή εν έτει 1834. Οι ομοιότητες με την σημερινή εποχή συγκλονιστικές, λες και τίποτε δεν άλλαξε. Παραθέτω τον πρώτο διάλογο αυτούσιο:

- Τι νέα σήμερον?
-Ολίγα και καλά.
- Ας τ'ακούσομεν λοιπόν.
- Το οικονομικόν μας λαμβάνει εντός ολίγου μορφήν καλυτέραν.
-Τινί τρόπω;
- Οι μισθοί ολιγουστεύουσι και η λαμπρότης των στολών αποχωρίζεται τον Ασιατισμόν της.
- Αγαθή αγγελία.
-Μην ξιπάσεζαι.
-Διατί;
-Διότι τούτο είναι σημείον ότι ηυρεν η κορφή τον πάτο.
-Του ταμείου;
-Βέβαια.
-Όχι δα! Ακόμη δεν εχρόνιασε το δάνειον και ετελείωσε;
-Και τι ενόμιζες, ότι με τόσον τρέξιμον όπου εκάμαμε, δεν εξαρκούσε τόσος καιρός να φθάσομεν τον πάτο;
-Ετελείωσε το δάνειον;
-Αν δεν ετελειώσε, κοντεύει όμως.
-Ίσως η Ευρώπη μας τριτοδανείσει.
-Με αυτόν τον νουν κοιμήσου.
-Πως;
-Τοιαύτη φαντασία από τον νουν της δεν ξαναπερνά.
-Δυστυχία! Πλην δεν με λέγεις και που εξοδεύθησαν τόσα χρήματα;
-Μ'ερωτάς ως να ήλθες σήμερον εις την Ελλάδα.
-Και δεν ηξεύρεις, ότι εγώ τοιαυτά πράγματα δεν εξετάζω ποτέ μου;
-Διατί, κύριε; Δεν είσαι Έλλην; Δεν ηγωνίσθης δια την ελευθερίαν της Ελλάδος; Χρεωστείς λοιπόν και να τα λεπτοεξετάζεις;
-Ε καλότυχε! δεν ηξεύρω, σεις που τα λεπτοεξετάζετε, τι κατορθώνετε;
-Τι κατορθώνομεν;
- Ναίσκε ποιος σας ακούει; Ειπέ μου αυτό που σ'έρωτώ, αν ηξεύρεις που εξοδεύθησαν.
- Αν δεν εξετάζεις, δεν βλέπεις καν είς τους δρόμους χρυσαργυροφορεμένους;
- Πολλούς.
-Δεν βλέπεις σμήνη υπαλλήλων;
-Πολλά.
-Δεν βλέπεις σύρτα φέρτα;
-Βλέπω.
-Λοιπόν αυτά πως γίνονται;
-Με χρήματα.
- Ιδού το μέγα χωνευτήριον του δανείου.
-Λοιπόν μας εδάνεισαν χρήματα δια να εξοδεύσομεν εις τας στολάς, εις τα συρταφέρτα, εις τους κηφήνας και εις τα παρόμοια;
-Κατά τα φαινόμενα.
-Ωραία διαχείρησις!
-Έπειτα τόσες δεκάδες Μινίστρων, Συμβουλων, Γραμματέων και Παραγραμματέων, τόσαι δουζίνες Εφόρων και Ταμιών, και τόσαι εκατοντάδες Αξιωματικών του πολέμου τι θέλουν; Για λογάριασε μια φορά;
- Μ'ανέφερες Αξιωματικούς και ενθυμήθην να σ'ερωτήσω ούτοι οι λεγεώνες των Ταγματαρχών και των Συνταγματαρχών εις τι χρησιμεύουν; ή τους δίδεται ο βαθμός χωρίς μισθόν δια τας προς την πατρίδα υπηρεσίας των;
- Εκολάσθηκες.
-Διατί;
-Δι'αυτόν τον λόγν.
-Και πως όσοι τον λέγουν κολάζονται;
- Βεβαιότατα.
-Κύριε, ελέησον! ήμαρτον.
-Δεν φθάνει αυτή η ικανοποιήσις, πρέπει και να νηστεύσεις.
- Αν τούτο είν'αμαρτία, δεν συντείνει, φίλε, η νηστεία εις την εξιλέωσιν της.
-Διατί;
-Διότι εγώ νηστεύω πρό πολλού και χωρίς ν'αμαρτήσω.
- Διατί;
-Ίσως από ασθένειαν,
-Μάλιστα προ τριών ετών εκόλλησα ένα πάθος, το οποίον ονομάζουν Αναργυρίαν, και δοκιμάζω πόνους δριμύτατους.
-Και δεν εσυμβουλεύθεις κανένα ιατρό;
-Εσυμβουλέυθην πλην με είπε να μεταχειρισθώ πράγματα αδύνατα εις εμέ.
-Τι λογής;
-Με είπε να μάθω πρώτον μιαν διάλεκτον ξένην.
-Ίσως δια να διαβάσης και μόνος σου τα βιβλία της ιατρικής.
-Έπειτα λέγει να προσκολληθώ εις κανένα σημαντικόν.
- Και τούτο δια να σε προμηθεύει της θεραπείας σου τα μέσα.
-Με είπεν ακόμα και κάτι τι, πλην δεν το εκαλοκατάλαβα.
-Δώσε λοιπόν σαρανταλειτουργό.
-Αυτό το δίδω, πλήν με είπε δια τους βαθμούς.
-Οι βαθμοί, φίλε μου, δίδονται όχι εις τους ανθρώπους του αγώνος, αλλ'εις εκείνους, όπου ηξεύρουν διαλέκτους αν ήκουες και συ τον ιατρόν σου, ήθελες λάβει βαθμόν.
-Ε καλά. Τώρα στα γηράματα μάθε γέρο γράμματα.
-Ας τα εμάνθανες εις την νεότητα σου.
-Έχεις δίκαιον, πλην τότε επολεμούσα τους Τούρκους, και δεν με έμεινε καιρός να διαβάζω, εγώ δεν είχα ψωμί, και συ με λέγεις για γράμματα.
-Παραπόνου λοιπόν της μοίρας σου.
-Και πως, οι αγώνες μου δεν με δικαιώνουν να λάβω βαθμόν;
- Ξανακολάσθηκες. δια πράγματα όπου δεν σ'εξετάζουν δεν πρέπει ν'αποκρίνεσαι. Ηξεύρεις διαλέκτους; έχεις χαμοθεόν; Γίνεσαι Γενεράλης.
- Δυστυχία μας! Αλλ'ας έλθομεν εις το δάνειον.
-Το δάνειον εφορτώθη εις τον πετεινό.
-Και η οικονομία μας τι έκαμε; Τι λόγον θα δώσει αύριο στον Βασιλέα;
-Αυτό συλλογίζεσαι τώρα, διότι πριν ο ήχος των χρημάτων εζάλισε τον νουν της, και εμπόδιζε τα σκέψεις της, τώρα όμως οπού ο Θεός τη ελυπήθη, και την εγλύτωσεν από τες πολλές σκοτούρες, καταγίνεται, καθώς λέγουν, εις τούς λόγους.
-Χαρά στην τύχη του Έθνους μας, όπου ηξιώθη προς τοις άλλοις ν'απολαύσει και τοιούτους οικονόμους! Πόσοι λυπούνται, βλέποντες το δάνειον τελειωμένον χωρίς να μεθέξωσι και αυτοί από αυτό, δια να δείξωσι τα οικονομικά των προτερήματα.
-Δια τους τοιούτους δεν εξετάζω, αν λυπούνται ή χαίρονται, ηξεύρω όμως, ότι όσοι γνήσιοι πατριώται βλέπουν την φρικτήν αυτήν σπατάλην, απορούν πως αυτό το Έθνος θα προοδεύσει, και τι μέσα θα εύρει ο Βασιλεύς, όταν ανέβει εις τον θρόνον του, δια να ενεργήσει την ευδαιμονίαν του Κράτους του.