Κάποτε είχαν ρωτήσει τον ηθοποιό Σπύρο Παπαδόπουλο πως συμβιβάζει την ιδιότητα του αριστερού με τις υπέρογκες αμοιβές που εισπράττει για την εκπομπή του. Η απάντηση αποστομωτική: "Αριστερός είμαι, όχι μαλάκας". Τις τελευταίες ημέρες αρνητική δημοσιότητα πήρε το γεγονός ότι η γυναίκα του Αλέξη Τσίπρα γέννησε σε πολυτελή σουίτα του Ιασώ. Φανατικός πολέμιος του ιδιωτικού επιχειρείν ο Αλέξης, αλλά προφανώς όχι όταν έχει να κάνει με την γέννηση του παιδιού του. Οι δε κυβερνήσεις της ΝΔ υποστηρικτές των αποκρατικοποιήσεων και της συρρίκνωσης του τεράστιου δημοσίου, όχι όμως όταν πρέπει να βολέψουμε στο δημόσιο ανήψια, κουμπάρους και παρατρεχάμενους. Εξίσου αστείοι οι διάφοροι εθνικόφρονες τουρκοφάγοι ελληναράδες, μόλις τους καλέσει η μαμά πατρίδα τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά. Διότι καλές οι παρελάσεις, οι σημαίες και οι εθνικοί ύμνοι αλλά όχι και να μας τρώνε τα κουνούπια σε κάποιο μαύρο στρατόπεδο στον Έβρο.
Η ιδεολογία συνυπάρχει σχεδόν ταυτολογικά με την υποκρισία. Λες και το ένα παράγει το άλλο. Μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία πάνω στο ζήτημα αυτό βρήκα σε μια εργασία του αμερικάνου ακαδημαϊκου L.Thurow, όπου ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι συνυπάρχουν στο άτομο δύο επίπεδα προτιμήσεων: οι ατομικές (private-personal preferences) και οι κοινωνικές (individual-societal preferences)*. Ο κάθε άνθρωπος με δεδομένο το περιβάλλον στο οποίο ανήκει, λαμβάνει τις βέλτιστες αποφάσεις, αυτό όμως δεν μπορεί και ούτε πρέπει να τον εμποδίζει να πιστεύει ότι αυτό καθαυτό το περιβάλλον δεν είναι το βέλτιστο. Για παράδειγμα, σε μια καπιταλιστική κοινωνία το βέλτιστο είναι να προσπαθείς να μεγιστοποιήσεις τον πλούτο σου, αυτό όμως δεν σε εμποδίζει να πιστεύεις ότι ένα περιβάλλον το οποίο σου ορίζει ως βέλτιστη μια τέτοια επιλογή (την μεγιστοποιήση του κέρδους) δεν είναι το ιδανικό (δεν είναι βέλτιστο).
Παρότι πρόκειται περί κομψής ερμηνείας όντως, ομολογώ ότι δεν με πείθει. Μια χαρά γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ Υπερεγώ (ηθική) και Αυτό (ορμέμφυτο), έτσι ώστε να απολαμβάνουμε την πολυτέλεια της ήσυχης συνείδησης: δεν γουστάρω μια τον βρωμοκαπιταλισμό, αλλά διάολε είναι ωραίες οι μερσεντές και οι σουίτες.
Όμως τα λόγια είναι τσάμπα, ενώ οι πράξεις κοστίζουν και ακριβώς επειδή κοστίζουν, δηλαδή συνεπάγονται θυσίες, έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν τον κόσμο. Χέστηκε η Coca-Cola αν εσύ θα κατακεραυνώσεις τις πολυεθνικές στο επόμενο φεστιβάλ της ΚΝΕ, άπαξ και ύστερα πιείς 2-3 μαζί με το χάμπουργκερ σου. Αν την βρίσκεις με το να καταναλώνεις, σιχτιρίζοντας, τα προϊοντα τους, καθόλου δεν τους πειράζει.
*L.Thurow, (1974), "Cash versus in-kind transfers", American Economic Review.
Παρεμπιπτόντως: "μόλις τους καλέσει η μαμά πατρίδα τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά" -> βλ. γνωστό καραγκιόζη βουλευτή γιαλαντζί πουριτανο-εθνικιστικο-σαδομαζο-φασιστικού ελληνικού κόμματος που δεν είχε πάει καθόλου στρατιώτης, αλλά γουστάρει κάργα την παρέλαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρουσα η ποσοτικοποίηση στην εργασία, όπως σημειώνεις, της συγκεκριμένης συμπεριφοράς που άπτεται θεωρίας δυναμικής ομάδων και θεωρίας παιγνίων, παρακάμπτοντας δε την (besides the point μέχρι ενός σημείου) πάθηση πίσω από το σύμπτωμα: γιατί ξηγιούνται έτσι τα παλικάρια;
Και παραπέμποντας κι εγώ στον Freud, σύμφωνα με την θεωρία περί tabula rasa, θεωρώ ότι όταν αφήνεις τον άνθρωπο ελεύθερο να ορίσει το μέλλον του, τείνει να το κάνει με βάση εντυπώσεις και ένα πλήθος ηθικών αξιών που έχει διαμορφωθεί πρωθύστερα. Συνεπώς είναι δύσκολο να αναζητάς τον πατριωτισμό για παράδειγμα σε κάποιον όταν δεν γνωρίζει βαθύτερα τι είναι αυτό το πράγμα, δεδομένου ότι αφήνεται να δράσει ελεύθερα. Αντιθέτως όμως είναι θέμα συστηματικοποίησης το να προσποιείται κανείς ότι διαθέτει το εν λόγω χαρακτηριστικό. Να το παίζει δηλαδή.
Δυστυχώς όμως υπάρχει ένα πρόβλημα με την τελευταία προσέγγιση: είναι προφανές σε όσους το καταλαβαίνουν (έπεται επομένως το 'it takes one to know one') και επίσης σε κάνει να φαίνεσαι διαφανής και γελοίος. Εκτός κι αν αποφαίνεσαι σε λιγότερο εκλεπτυσμένο κοινό, σαν τα μούτρα σου δηλαδής.
Ξεσκεπάζεσαι εύκολα όταν ας πούμε δράττεσαι των ευκολιών του αμιγώς καπιταλιστικού συστήματος, με υγιή ανταγωνισμό κλπ., διακηρύσσοντας δε την πλήρη ανεπάρκεια του ως σύστημα. Έχεις κινητό π.χ. αλλά ρίχνεις την θεωρία περί ιμπεριαλισμού (Σημ. δεν υπερασπίζομαι τον καπιταλισμό εδώ).
Όλα αυτά, αναπόδεικτα ;-)
χαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήμιλάς για τον καραγκιοζόπουλο τον Αιβαλιώτη.
Επαγγελματίας στην πλαστογραφία είναι (και με τη βούλα πλέον) ο φυγόστρατος κυνοβολευτικός εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ Κώστας ΑΙΒΑΛΙΩΤΗΣ. Όλοι θυμούνται την αρχή της περιπέτειας του που ξεκίνησε το 2006 με την απόλυση του από το ΑΤΤΙΚΟ Νοσοκομείο. Φαίνεται όμως ότι τελικά δεν ήταν αυτή η πρώτη απόπειρα του να βολευτεί στο Δημόσιο. Η παθολογική μανία του για μια θεσούλα στο Δημόσιο απ' ότι φαίνεται τον έσπρωξε και σε άλλες καραμπινάτες απατεωνιές από το 2003.
Όπως δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, ο περίεργος αυτός τύπος είχε διοριστεί τόσο το 2003 όσο και το 2004 σε δύο (2!!) Υπουργεία (Παιδείας και Ανάπτυξης). Το ερώτημα είναι πως τα κατάφερε τότε αφού όλοι ξέρουν ότι για διορισμό στο Δημόσιο ο κάθε υπάλληλος πρέπει να καταθέσει στην υπηρεσία του χαρτί στρατολογίας...
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις του Ιανουαρίου για τις απατεωνιές του με τη στρατολογία δείχνουν κάτι ακόμη πιο βρώμικο. Ο άνθρωπος αυτός (που σίγουρα δεν πήγε ποτέ στρατό) αποδείχθηκε ότι επίσης ποτέ δεν απαλλάχθηκε από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Άρα τα χαρτιά που κατέθεσε το 2003 και το 2004 (βλ. τα 2 pdf) στα Υπουργεία ήσαν και στις δύο περιπτώσεις πλαστά!!! Είναι ώρα να δούμε τι έχει να πει ο Εισαγγελέας για την ποινική πια υπόθεση ΑΙΒΑΛΙΩΤΗ. Ο λαϊκατζής φίλος και προστάτης του Καρατζαφύρερ θα χρειαστεί να κάνει μια βόλτα τελικά από την Ευελπίδων, μαζί αυτή τη φορά με τον βουλευτή του. Γιατί σίγουρα κάποιος προσπάθησε αποτυχημένα να καλύψει το νέο αυτό μεγάλο σκάνδαλο των ακροδεξιών.